na 12 jaar een gelukkig huwelijk, blijkt dat mijn grote liefde, al maanden bezig was met de voorbereiding, om mij te verlaten. Maanden van toneel, maanden van pijn wat ik nu voel. Ik haat haar niet, ik ben zwaar teleur gesteld, dat ze met vrienden door mijn huis gelopen heeft om alles zeer nauwkeurig op te schrijven, om in mijn persoonlijke administratie te zoeken, naar wat ? Toch kan ik haar niet vergeten, ze is nu bijna 3 maanden weg, en ondanks alles ondanks alle pijn en verdriet, hou ik nog van haar, en kan haar niet uit mijn gedachten zetten, het gaat maar door dag en nacht. Ik probeer haar nu al 3 weken niet meer te bellen, maar het is moeilijk. Doordat ze zelfs bezig is met sociale zelfmoord, wordt het alleen nog moeilijker, als ik bedenk dat ze werkelijk alles heeft op gegeven, haar eigenzaak, onze toekomst, en doet het vreselijk pijn als ik er aan denk dat ze nu in een thuis voor dakloze verblijft. Diverse malen heb ik haar hulp aangeboden, wat ze niet wil. Nooit heb ik mijn vrouw iets aangedaan, en was ik er dag en nacht voor haar, samen lekker op vakantie naar oosterijk, of haar geboorte plaats in Duitsland. Ik heb geen zin in een andere relatie, ik wil graag mijn vrouw terug, en dat zou mij veel waard zijn. Moet ik mijn hart laten spreken, of mijn verstand, ik weet het niet, terwijl ik toch 56 jaar ben.
Helaas luisterd ze naar zogenaamde vrienden,