Mijn vrienden hebben mij mee uitgenomen.
T stappen was echt leuk al miste ik wel iets.
Maar nu ik weer alleen ben is het gewoon weer echt klote.
Ik mis haar 24u p dag. Ik vraag me af wat ze doet. Zou ze ook zijn gaan stappen.

Ik mis haar.

Dit is zo ongelofelijk klote, Het weekend komt eraan. Normaal was ik nu onderweg naar haar. OM daar aan te komen en weer die kriebels van verliefdheid te voelen Die had ik elke keer als ik haar zag of sprak. Ik heb haar donderdag een brief gestuurd met dat ik een keer een heel goed gesprek wil met haar. Onder vier ogen, open kaart spelen en gewoon elkaar alles vertellen wat ons ooit dwars heeft gezeten of nog dwars zit. Oog om Oog Tand om Tand. Misschien dat ik de situatie een beetje kan begrijpen. HAar gevoel proberen te vangen en dat van mij te uiten. Ik zie wel hoe ze er op reageerd. Het gevoel van Duiveltje/Engeltje heb ik deze week ontzettend goed ervaren. De duivel roept dat je het haar niet moet vergeven, dat ik haar nooit meer moet zien en blablabla, en de engel zegt dat ik haar kan vergeven dat ik haar mis en dat er een toekomst is met haar. En zo heb ik ook de vrienden die engeltje/duiveltje zijn. De een zegt dat en de ander zegt dit. Heel verwarrend maar het doet wel goed om ervaringen en adviezen van verschillende kanten te horen. Alleen nu moet ik nog gaan kiezen.

Net met haar gebeld. Ik weet nu dingen die ik liever niet had willen weten. maar nog steeds kan ik niet boos zijn. Ook geen verdriet meer. Geen enkele traan. Gewoon een leeg gevoel. Ik was blij haar weer te horen. maar ik weet nu niet eens meer of ik nog echt van haar kan houden.
Maar als zij met hem gelukkig kan worden dan moet ze dat doen. Ik hoop alleen niet dat hij haar ooit zoveel pijn doet als ik nu heb.

Vandaag weer gewerkt. Moeilijk. Elke gedachte gaat langs je werk zo richting K, t is t enige waar ik aan kan denken. Gelukkig had de chef werkplaats er begrip voor.
Vanmiddag een broodje met veel moeite en 3 bakken koffie naar binnen kunnen werken en net een bord bami gegeten. De eerste fatsoenlijke happen eten sinds vrijdag. Ben ook al 1 week elke ochtend ontzettend misselijk. Ziek van de liefde denk ik. Het moeilijkste is om elke keer als iemand naar kelly vraagt om te vertellen dat t uit is. Het is gaat nog maar bij t woordje uit sla ik helemaal dicht rollen de tranen weer over mijn wangen. Ik ben dan wel een vent maar ik heb ook gevoel en die emoties zijn door mij toch echt niet te bedwingen.

Ik was dus gelukkig vrij deze maandag. Nadenken over hoe nu verder. Een goede vriendin via msn heeft me enorm gesteund. Alles wat ik van mijn "ex" (ik kan t nog niet bevatten) kon vinden op 1 plek weggeborgen. Alles uit mijn telefoon en computer opgeschoond. Wel op een CD gebrand. Voor later. Guus Meeuwis, Blof, Marco alle cd's gedraaid. Gehuild. Nog nooit zo'n verdriet gevoeld. Pijn, geen hart.
Ik kan niet boos op haar zijn. Had altijd gedacht dat ik alles kapot zou slaan als dat moment daar zou zijn woedend zou zijn. Maar t enige wat ik kon was huilen. Als een kind die zijn knuffel kwijt is.

Ze maakte het uit. Om een griek. een relatie die zo weinig toekomst had. Bijna 4 jaar lang alles gegeven en dan dit.
Ik ben 125 km naar huis gereden. Geen enkele gedachte verstand op nul en maar 1 doel voor ogen. Naar huis.
Thuis gekomen mijn moeder in haar armen gevlogen. Ik had een arm nodig. Steun. Na een gesprek en lieve woorden die een moeder je hoort te geven ben ik gaan slapen.

Ik ben snel in slaap gevallen. En was smaandags vrij.