Als ik mijn web log lees van begin januari, dat het net uit was tussen mijn ex en mij, dan zie ik dat ik nu al veel vooruit gegaan ben, en dat na ander halve maand. Ik houd nog veel van hem, mis hem dagelijks, droom nog vaak van hem snachts, maar dat hele "niet loslaterige" is er niet meer.. Dat gevoel nooit meer verder te willen, dat gevoel van pure wanhoop en frustratie. Ik zie dat ik me niet meer zo voel als in mijn web-log van begin januari. Ik boek vooruitgang mensen!! Jee ik durf het bijna niet te zeggen.. ik hoop dat ik morgen me ook nog net zo goed voel als vandaag, Maar ik houd in mijn achterhoofd: 1 stapje vooruit, 2 stapjes terug. En misschien zet ik morgen weer een stapje terug. maar dan is deze goeie dag maar weer mooi meegenomen!

Lieve mede ldvd-ers, vandaag stond ik bijna op het punt een e-card naar mijn ex te sturen, maar iets hield me tegen, hij is die moeite niet eens meer waard! Laat staan dat hij de lieve tekst die erop zou komen te staan, nog waard is.Nee.

Daarom dacht ik, jullie kunnen hier op deze site wel wat lieve woorden gebruiken.
Daarom lieve mede ldvd-ers..

Vandaag is het valentijn, en hoewel we allemaal niet echt in de stemming zijn, wil ik toch iedereen veel liefde en geluk voor de toekomst toewensen!
Ik hoop voor een ieder van ons, dat er ooit weer licht aan het einde van deze tunnel zal komen, dat we het zonnetje weer zien, en we allemaal duizend maal sterker uit deze tunnel zullen komen, dan we er in zijn gekomen!

Waarom weet ik niet, maar deze week vind ik het extra moeilijk, misschien omdat we een dag voor valentijn zitten. Heb enorm veel last van zenuwen, en aan het verdriet lijkt geen einde te komen. Hoe sterk ik me vorige week voelde, hoe zwak voel ik me deze week. Wat ik ook doe, zonnebankje, een boek lezen, niets lijkt te helpen. Ik staar alleen maar naar het boek, en lees ondertussen geen letter. Ook vraag ik me deze week heel vaak af, hoe hij zich zou voelen. Zou hij verdrietig zijn om mij, of zou hij gewoon echt al veel van die ander houden? Zou hij nog weleens aan me denken, me missen? Zou hij het ook erg voor me vinden? En dan.. telkens als ik me die dingen ga afvragen, voel ik ook telkens meer de drang om hem een brief te schrijven of om hem te bellen, wat overigens alleen mogelijk is als hij in ons huisje is,en dat is niet vaak ben ik bang. Van zijn ouders en zijn nieuwe vriendin mag hij nl helemaal geen contact met me hebben. En ook het waarom daarvan vraag ik me steeds meer af? Staat hij dan echt zo zwak in zijn schoenen zoals iedereen zegt? Heeft hij dan echt geen eigen mening? heb ik me dan altijd in hem vergist?? Ik kan het me even allemaal niet meer voorstellen.

Pff wat kan de zondag lang duren zeg met dat regenachtige weer!! Het lijkt of de wereld huilt, en ik huil mee.. en waarom??.. Gewoon omdat ik me zo eenzaam voel zonder hem... ik las van de week op deze site over het liedje "love is a battlefield" Dat liedje is echt zo mooi, en een mooie tekst ook! Ik luister het nu, en steeds weer, zo mooi vind ik het.. het liedje heeft me al veel tranen opgeleverd, maar die tranen zijn er maar weer uit. Ik moet sterk zijn, maar het gaat me vandaag gewoon niet lukken.
Liefs missy!

Lieve mede ldvd-ers
Hebben jullie ook zoveel last van de weekenden? Als ik vrijdag klaar ben met werken zie ik als een blok tegen de weekenden op. Ook omdat ik weet dat mijn ex dan met zijn nieuwe vriendin leuke dingen aan het doen zijn, dat weet ik omdat hij tegen me gezegd heeft dat hij elke zaterdagavond en zondag de hele dag bij haar zit. Ik Vind dat zo kwetsende gedachte. De gedachte dat hun nu de leuke dingen doen die wij altijd deden, terwijl ik het hele weekend alleen zit, zonder vrienden of wat dan ook. De dagen duren zo ontzettend lang, en heb ook al nagedacht over een hobby etc, maar ook daar staan mijn gedachten even helemaal niet naar. Ik denk het hele weekend gewoon aan hem, en aan de leuke dingen die hun waarschijnlijk aan het doen zijn. Waarom? Waarom gaat hij zomaar door alsof er niks aan de hand is? Waarom liet hij me op deze manier in de steek? Tja. het antwoord zal ik nooit vinden. Hij is vanaf zijn 16e nog nooit alleen geweest, en is nu 28. Van relatie naar relatie. Altijd zeggende dat hij daar zo'n spijt van heeft gehad, dat het zijn leven lang al zo gaat, en nu dus toch.. weer een relatie. En ik weet als geen ander, hoe lief en zorgzaam hij dan is als hij om iemand geeft. Dat zal hij nu wel bij haar doen. Hij heeft mij een jaar lang ook als een prinsesje behandeld. droeg me op handen, zei tegen de hele wereld hoe gelukkig hij wel niet was met mij etc.. en dan ineens pats boem is het over, omdat hij een ander "leuker" vind.

Vandaag wederom een rotdag gehad. Moest weer veel aan mijn ex denken, en de leuke dingen die we altijd samen deden..pff ik mis hem intens. Daarbij heb ik nu al sinds een week vage klachten, ik weet niet of iemand weet hier op de site of die bij stress horen.
Heb een constante pijn in mijn onderbuik, voelt ook heel gespannen aan. Als ik er op druk doet het ook pijn. Kan stress zich op die manier lichamelijk uiten?
Ik heb al een soa en aids test laten doen, en was helemaal schoon. Dus zoiets kan het ook niet zijn. Daar dacht ik dus eerst wel aan, door het vreemdgaan van mijn ex.
Ik hoop lieve mensen dat iemand dit relativeerd aan stress, en anders moet ik woensdag maar ff langs de huisarts

Hey lieve mensen
Vandaag heb ik het weer extra moeilijk. Hoe kan het dat de ene dag zo helder kan zijn en de andere zo somber.. voel me zo leeg vandaag zonder hem. Op deze momenten sta ik gewoon op het punt hem een mailtje te sturen.. Mis hem ff gigantisch. De paniek slaat dan gewoon toe. Soms wil ik zo graag gewoon even bij hem zijn, zeggen hoe ik me voel. Maar dat kan niet meer, nee, want ik weet dat ik dan weer terug bij af zal zijn. Maar toch, het gevoel dat ik hem even vast wil houden laat me niet los vandaag. Het doet pijn, pijn omdat ik het nog steeds niet begrijp. Ook ben ik bang, bang voor de toekomst, bang dat ik straks een huisje toegewezen krijg, om daar vervolgens alleen te wonen, als ik er aan denk ben ik in totale paniek. HIer ff tijdelijk bij mijn ma, is toch best lekker, al is ze er alleen maar, het gevoel dat er iemand is is fijn. Soms wil ik het wel uitschreeuwen van verdriet. Ik voel me dan opgesloten in mezelf, en heel heel leeg van binnen. Net of de wereld voor altijd grijs blijft, en ik nooit meer kan "voelen". Niks interesseert me dan ook even, helemaal niks, en helemaal niemand. Ben vervolgens dan weer zo bang voor dat "lege" gevoel. Is dat normaal?