Vandaag is het precies een jaar geleden dat we elkaar ontmoet hebben, je hebt me een e-card gestuurd om me te laten weten dat jij het niet vergeten was. Nou ik ook niet, ik ga vanavond naar een vriend toe en ga me helemaal de tering zuipen. Vannacht was het zo moeilijk zonder jou, het stormde en ik was bang, ik miste je armen om me heen.

Mischien is het ondanks dat ik daar liever niet aan wil denken ook een beetje mijn fout dat je nooit diepere gevoelens voor mij ontwikkeld hebt. Maar ik ben nu eenmaal wat ik ben, ik heb mijn ruimte nodig, en plakkerig ben ik ook al niet. Strong independent pagan woman, dat wist je al de eerste x dat je me zag, hoe kun je dan zeggen dat ik als ik anders was geweest wel je affectie had gewonnen.

Het is nu 3 dagen nadat je weg bent gegaan, en ik ben numb. Mischien maar beter ook omdat Bram hier is en hij vind het erg raar zijn mamma te zien huilen. Ik verwen hem ook teveel, hij mag alles dit weekend als ik maar rust heb.

Gister heb je me gebelt, je vlucht was prima gegaan en je bent erg blij dat je weer thuis bent, GVD wat moet ik daar nou mee. Als ik hier geen zoon zou hebben, zou ik dan mee gegaan zijn? Would you have let me? Nhee vast niet, hoe bracht je dat zo leuk op onze laaste avond samen "you like me" wauw wat ben ik daar blij mee.

Ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan dat ik ooit mijn hart voor je heb open gezet "like" wat een kut woord. Ik sprak met mijn mamma's man en die was helemaal blij toen hij hoorde dat ik een Amerikaans vriend had, hij hoopte dat ik ook zou verhuizen, en wat dichter in de buurt zou komen wonen. Maar helaas het mag niet zo zijn, jij zit in Tucson en ik in Twente het zuigt.