Het is nu 3 dagen nadat je weg bent gegaan, en ik ben numb. Mischien maar beter ook omdat Bram hier is en hij vind het erg raar zijn mamma te zien huilen. Ik verwen hem ook teveel, hij mag alles dit weekend als ik maar rust heb.

Gister heb je me gebelt, je vlucht was prima gegaan en je bent erg blij dat je weer thuis bent, GVD wat moet ik daar nou mee. Als ik hier geen zoon zou hebben, zou ik dan mee gegaan zijn? Would you have let me? Nhee vast niet, hoe bracht je dat zo leuk op onze laaste avond samen "you like me" wauw wat ben ik daar blij mee.

Ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan dat ik ooit mijn hart voor je heb open gezet "like" wat een kut woord. Ik sprak met mijn mamma's man en die was helemaal blij toen hij hoorde dat ik een Amerikaans vriend had, hij hoopte dat ik ook zou verhuizen, en wat dichter in de buurt zou komen wonen. Maar helaas het mag niet zo zijn, jij zit in Tucson en ik in Twente het zuigt.

LIKE alsof dat voor mij genoeg is, maar ik neem wraak. Ik overleef dit en kom er sterker uit, zeker weten en dan mag jij je woorden opeten.

-MANI-