Kleine inleiding, Vrijdagavond heb ik nog met iemand gesproken die de afdeling van S. goed kent, deze
gaf aan dat ze koud, kil en afstandelijk was, en er sinds kort niet meer werkte (in B (plaatsnaam).

Waar ik het heel erg moeilijk mee heb is het feit dat ze naar mijn weten in het verleden altijd eerlijk is geweest, dat ze nu de waarheid niet zegt, weet ik niet wat ik nu moet geloven want ergens achterin geloof ik haar omdat ze nooit (naar mijn weten) gelogen heeft, maar aan de andere kant zijn er zoveel aanwijzingen dat het onder `normale` omstandigheden zo klaar als een klontje zou moeten zijn, toch die twijfel, telefoon uit hebben staan als je thuis komt, badkamerdeur op slot als deze geopend word zit ze met de telefoon in bad, niet mee mogen lezen met het chatscherm, als je direct vraagt

Na een periode van afspraken om er met z`n tweeen uit te komen, zijn we op zich wel tot elkaar gekomen (qua afronding). Er zijn diverse afspraken gemaakt. Waaronder als ze in het huis wilde dat ze dat vantevoren zou zeggen.

Vandaag heb ik weer enorm veel verdriet, het gemis, het samenzijn dat er niet meer is, je maatje, het denken wat voor intiems ze met die ander zou doen. Heb het gevoel dat ik weer terug aan het vallen ben, hoop is een naar en vreemd iets, de liefde is zoiets sterks dat overal doorheen komt.

Bij deze wil ik graag mijn verhaal doen, na lang wikken en wegen denk ik toch dat het goed is voor mijn verwerking.Ik heb tot nu toe erg veel aan jullie verhalen, die helpen mij mijn weg te vinden in het slagveld liefdesverdriet genaamt.