Bij deze wil ik graag mijn verhaal doen, na lang wikken en wegen denk ik toch dat het goed is voor mijn verwerking.Ik heb tot nu toe erg veel aan jullie verhalen, die helpen mij mijn weg te vinden in het slagveld liefdesverdriet genaamt.

Het is allemaal begonnen toen ze een nieuwe laptop kreeg, deze hadden we gekocht omdat ze een nieuwe baan kreeg en hiervoor op cursus zou moeten. Hiermee ging ze op diverse site`s chatten (weet ik nu achteraf), daar heeft ze dus enkele mensen leren kennen en op haar msn-messenger toegevoegd. Ik vond dit allemaal goed, omdat ik wist (van mijn kant uit) dat onze liefde er was en mij geen zorgen hoefde te maken, hieraan ben ik gaan twijfelen toen ik zoals vaker mee mocht kijken en dacht van aardige mensen, tot op een gegeven moment niet meer mee mocht lezen wat er gezegd werd, (dit was trouwens enige maanden later), omdat ik toch wilde weten wat er zoal gezegd werd heb ik enkele gesprekken gelogd ( ik weet het niet netjes) maar wat ik daar las ging mijn verstand te boven en liet mij in tranen zitten achter de pc. Hier heb ik haar dus mee geconfronteerd, waarop ze zei ik weet niet of ik nog genoeg van je hou. Hierop ben ik ingestort al mijn verdriet al mijn pijn kwam er op dat moment uit, hierna hebben we er over gepraat waarop ze zei: we gaan er aan werken, we komen er samen wel uit. Hierna waren er wel momenten dat ze bij thuiskomst haar telefoon uit had staan. In bad zat met de deur op slot, terwijl als je de er moet wezen omdat je wat nodig hebt, haar in bad ziet zitten met de telefoon in de hand en zegt ik ben aan het internetten.

De weken erna ging het ook stukken beter met ons, tot het moment dat ze na 3 weken zei: Nee, ik stop ermee. Hierop vroeg ik: is er een ander in het spel? Nee dat is het niet. Meer wilde ze er ook niet over zeggen, wilde me ook niet recht in de ogen aankijken toen ik het vroeg.

We spraken af elkaar een week rust te gunnen van elkaar, en elkaar een week later weer te zien. Hierop is zij naar haar ouders gegaan en ik naar de mijne. Deze week heb ik tussen hoop en vrezen geleefd, rare gedachtes gehad, terwijl ik eerder zoveel van het leven genoot. Aan het eind van deze week trok ik het niet meer en belde haar ouders op om afspraken te maken, hierop kreeg ik dus te horen dat ze winkelen was en dat ik geen hoop moest hebben. Uiteindelijk de afspraak gemaakt voor de volgende dag, maar ze zei dat ze eerst moest werken en pas daarna langs
wilde komen om nog wat spullen te pakken. Toen ze er de volgende dag was heb ik haar nogmaals gevraagd heb je een ander? Ben je met een ander bezig? Nee, was haar korte antwoord pakte haar spullen en weg was ze.

We hebben hierna nog een afspraak gemaakt om de financiele dingen door te spreken,

De dag dat het zover was had ik voor haar een brief klaar gemaakt, waarin ik veel gezegd heb over de afgelopen tijd en hoe het opgelost zou kunnen worden door aan elkaar te werken en de tijd te geven, hierop reageerde ze erg negatief.

In ons samenlevingscontract dingen zijn vastgelegd zoals ze er 2 jaar geleden mee eens was en probeerde mij doordat ze toezeggingen wilde hebben dat ik ervanaf zou zien, mij me te chanteren door dan weer meegaand, boos, verdrietig, te zijn. Ik heb op het randje gezeten om toe te geven maar is me uiteindelijk gelukt om het in te zien waar ze mee bezig was.

Hierna moesten we dus een vervolg afspraak maken om haar de tijd te geven om informatie in te winnen en dingen te regelen, we waren dus aan het bladeren in de kalender omdat deze nog hing op de datum van 5 weken geleden. Totdat ze haar hand ineens op de kalender legde omdat ze iets wilde zien, tegen mij zei ze blader maar door toen ze het gezien had, hierop wilde ik dus ook kijken wat er stond dat wilde ze beletten, draaide mij weg om toch te kunnen kijken, waarop de naam van de jongen waarmee ze zo innig en leuk chat en smste stond, dat bleek zijn verjaardag te zijn. Ik nam alleen het woord tja in de mond en bladerde verder op dat moment greep ze mijn arm en zei gepikeerd en paniekerig: `` voor als je het wilt weten! ik heb hem nog steeds niet ontmoet!!`` op dat moment wist ik genoeg, en vielen alle puzzelstukjes op zn plek.

Op dat moment dacht ik van: ik het het allemaal bij het rechte eind gehad, ik ben niet gek. Dit komt misschien naief over, maar vertrouwde haar doordat ik tot in totaal 4 keer toe haar gevraagd heb heb je een ander, ben je met een ander bezig.

Tijdens het schrijven van dit verhaal zijn er weer veel tranen gevloeid,

Mij excuses voor het verhaal dat waarschijnlijk niet helemaal netjes volgens de schrijfregels is gemaakt, maar wel regelrecht uit mijn hart komt.

M