Het is inderdaad de waarheid dat een hoop slijt na een jaar. Dit is dan ook het geen wat een mens de kracht geeft om beetje bij beetje zichzelf terug te vinden in de realiteit van het dagelijkse leven. Voor de een wellicht voldoende om uiteindelijk de draad volledig op de pakken, zonder al te veel bij het verleden stil te staan. Zoals ik mijzelf ken, had ik ook verwacht dat het mij zou overkomen. Ik wist zeker dat ik sterk genoeg was om bijna een jaar verder tegen mijzelf te kunnen zeggen dat ik er ben en dat het voorbij is?¢‚Ǩ¬¶

Ik ben er tot op zekere hoogte bovenop gekomen en heb radicale besluiten moeten nemen. Alles met het oog op eigenbelang, om er voor de zorgen dat de pijn zal slijten. Maar tot op heden is mijn hart niet volledig genezen?¢‚Ǩ¬¶

Volgens mij begin ik na gister de waanhoop nabij te raken. Zit zo'n beetje de hele tijd achter de computer voor mij uit te staren en te kijken, hoelang hij nog op msn blijft, zonder een woord tegen mij te zeggen. Ik weet dat tegne hem heb gezegd dat hij geen contact met mij hoeft te zoeken, als hij dat liever niet wil, maar toch had ik stiekem wel gehoopt dat hij het wel zal blijven doen. Maar tevergeefs op een paar kleine woordjes zo af en toe hoor ik geen woord. Ik snap gewoon niet, dat wanneer twe mensen zoveel van elkaar hebben gehouden en ik nog steeds doe, er van zijn kant geen enkele behoefte aan contact is. Ik merk gewoon dat ik verward raak, want elke dag spoken er weer andere gedachtne en theorien door mijn hoofd, over waarom hij geen contact meer met mij wil.

Nu inmiddels al bijna twee weken of wat geleden, dat ik hem voor het laatst heb gezien. Heb zelf aangegeven dat het beter zal zijn om elkaar idd voorlopig ook als vrienden los te laten, vooral omdat ik wist dat het voor hem meer als verplichting voelde dan als een oprecht gevoel, om mij te willen zien. dit blijkt nu ook inderdaad zo te zijn, normaal zag ik hem toch zeker wel een keer in de week en of we belden, dan wel spraken we op msn. Nu was dit niet het geval. Toch ongeveer zo'n week geleden kreeg ik een telefoontje van hem, maar was bij een vriend, dus dacht ik ik neem niet op, aangezien ik in gezelfschap was op dat moment had ik er ook de kracht voor om de telefoon niet op te pakken. Een dag later van de week, heb ik hem toch maar opgebeld en gevraagd of hij mij de dag ervoor had gebeld. Dit bevestigde hij en zij dat hij gewoon even wou weten hoe het met mij gaat. Ergens kon ik het telfoontje niet helemaal plaatsten, omdat we een week daarvoor hadden afgesproken om elkaar met rust te laten. Het telefoongesprek verliep ook niet helemaal lekker, omdat hij vroeg waarom ik zo moe klonk. Ik zij tegen hem, ja ik heb niet zo goed geslapen. Maar hij bleef maar drammen en toen kwam het hoge woord eruit, ik vertelde hem dat ik bij een vriend ben geweest een paar dagen. Waarop hij reageerde jij met al die jongens van je, het klonk meer als een grapje, zo van fijn voor je dat je daar nu ene beejte aan toe bent. Ik kon die opmerking niet helemaal plaatsen, maar het leek erop dat hij het graag wil horen dat ik iemand anders heb ontmoet, zodat hij geen last meer van mij heeft. Maar aan de andere kant dacht ik later, hij weet dat ik hem nu met rust laat, ongeacht ik wel of niet een nieuwe liefde zal vinden. Deze vriend overigens is gewoon een goede vriend, waar ik het goed mee kan vinden, maar ik ben niet verliefd.

Gister ben ik al een kijkje wezen nemen op deze site en heb toen ook een kort berichtje geplaatst... Ook vandaag heb ik veel verhalen gelezen en heb nu het gevoel dat ik eraan toe ben om mijn eigen verhaal te vertellen.

Om te beginnen heb ik het gevoel dat ik dit alleen kan wanneer het nacht is of althans wanneer het buiten donker is, op dit soort moment krijg ik namelijk een weerspiegeling om me heen die mij doet denken aan hoe donker mijn eigen leven er op dit moment uitziet. Overdag wanneer ik wakker wordt en zolang het licht is, dan gaat het eigenlijk wel redelijk, zolang ik mijn gedachten dan tenminste verdring.

Loop al weken half wetend wat ik doe rond... Kwam vandaag voor het eerst op deze site, terwijl ik al weken op het internet zit te lezen over LDVD...
Toen ik op deze site kwam dacht ik... Dit moet het wezen, hier kan ik mijn verhaal kwijt, voor ik nog een zinnig woord op kon schrijven, wist ik niet waar ik mijn verhaal moest beginnen, dus ben maar andere ervaringen gaan lezen... Nu nog steeds vind ik het moeilijk om te beginnen en telkens komt er weer een ongelooflijke Pfff....

Moet denk ik toch nog even de tijd hier voor nemen, maar ik weet zeker dat dit mij goed zal doen...

Wat ik wel op dit moment ben gaan beseffen, is dat er eigenlijk zo velen zijn die hetzelfde vedriet ervaren...