Nu inmiddels al bijna twee weken of wat geleden, dat ik hem voor het laatst heb gezien. Heb zelf aangegeven dat het beter zal zijn om elkaar idd voorlopig ook als vrienden los te laten, vooral omdat ik wist dat het voor hem meer als verplichting voelde dan als een oprecht gevoel, om mij te willen zien. dit blijkt nu ook inderdaad zo te zijn, normaal zag ik hem toch zeker wel een keer in de week en of we belden, dan wel spraken we op msn. Nu was dit niet het geval. Toch ongeveer zo'n week geleden kreeg ik een telefoontje van hem, maar was bij een vriend, dus dacht ik ik neem niet op, aangezien ik in gezelfschap was op dat moment had ik er ook de kracht voor om de telefoon niet op te pakken. Een dag later van de week, heb ik hem toch maar opgebeld en gevraagd of hij mij de dag ervoor had gebeld. Dit bevestigde hij en zij dat hij gewoon even wou weten hoe het met mij gaat. Ergens kon ik het telfoontje niet helemaal plaatsten, omdat we een week daarvoor hadden afgesproken om elkaar met rust te laten. Het telefoongesprek verliep ook niet helemaal lekker, omdat hij vroeg waarom ik zo moe klonk. Ik zij tegen hem, ja ik heb niet zo goed geslapen. Maar hij bleef maar drammen en toen kwam het hoge woord eruit, ik vertelde hem dat ik bij een vriend ben geweest een paar dagen. Waarop hij reageerde jij met al die jongens van je, het klonk meer als een grapje, zo van fijn voor je dat je daar nu ene beejte aan toe bent. Ik kon die opmerking niet helemaal plaatsen, maar het leek erop dat hij het graag wil horen dat ik iemand anders heb ontmoet, zodat hij geen last meer van mij heeft. Maar aan de andere kant dacht ik later, hij weet dat ik hem nu met rust laat, ongeacht ik wel of niet een nieuwe liefde zal vinden. Deze vriend overigens is gewoon een goede vriend, waar ik het goed mee kan vinden, maar ik ben niet verliefd.

Maar goed, tijdens dit telfoongesprek klonk hij toch een beetje vaag, en zij dat ie op moest hangen, maar mij later wel terug zal bellen. dit is overigens niet gebeurd. De hele week wist ik mij redelijk sterk te houden en heb hem niet terug gebeld, ik zag er de nut niet van in, maar wilde het wel ontzettedend graag.

Vanavond zag ik dat hij op msn was, terwijl ik dacht dat hij mij geblokkeerd had. Ik kon het niet laten om iets te zeggen, mede ook omdat ik niet zo goed wist waarom hij mij de laatste keer niet terug gebeld had. Ik vroeg aan hem hoe het met hem gaat, maar als snel stelde hij mij de vraag hoe het met de liefde gaat. Alweer was ik overdonderd, omdat ik niet snap dat als hij toch niets mer met mij t maken wil hebben, dan toch wel graag van mij wil weten hoe het in de liefde gaat. Ik stelde hem dezelfde vraag, maar daar wilde hij niet op antwoorden. Toen zij die uiteindelijk toch maar dat het rustig gaat in de leifde, maar dat hij wel contacten heeft met meiden in de intieme sfeer. Pff.... dacht ik weer bij mijzlef, dit wil ik helemaal niet horen en ik baalde er weer ongeloofelijk van dat ik weer zo zwak was om hem ana te spreken op msn. Toch bleef hij ook vragen naar mijn liefdesleven, dit is te verwarrend voor mij omdat ik gewoon weet dat hij het liefst volgens mij geen contact meer met mij wil. Ook heb ik hem gevraagd of er een reden was dat hij mij niet meer terug had gebeld na ons laatste telfoongesprek, waarbij hij zo abrubt ophing, ndat ik hem had verteld dat ik een paar dagen bij ene vriend was geweest. Hij zij dat hij het was vergeten, maar vertelde mij wel dat hij mij deze week twee keer heeft proberen te bellen.

Eerlijk gezegd zit ik nu weer in een oorlog tussen gevoel en verstand. Dit is iets waarmee ik best vaak te maken heb als het om mijn ex gaat. Hoeveel plezier ik op dit moment ook in mijn leven heb en daarom mijzlef ook probeer los te maken van hem, wil ik aan de andere kant niets liever soms dan alles waar ik nu van geniet (vrieden en lieve jongens) gewoon in een klap opgeven om bij mijn ex weer te kunnen zijn.

Ik word hier gek van want ik weet niet of dit realistische gedachten zijn. Ik heb in de afgelopen tijd dat ik weer vrijgezel ben zo vele nieuwe, leuke en lieve mensen ontmoet, dat ik mij afvraag om ik er uberhaupt wel gelukkig door zal zijn als ik dit alles op zou gevne voor mijn ex. En aan de ene kant is dit niet eens een issue waar ik over na zou moeten denken, omdat ik weet dat hij mij niet terug wil, maar zodra hij dan weer cotnact met mij zoekt en mij allerelij vragen steld over mijn eventuele intieme relaties met een ander, dan raak ik daarvan gewoon overstuur.

Iets anders wat ik graag zou willen weten van anderen, hoe het is wanneer je iemand leert kennen. Zoasl ik al zij heb ik de laatste tijd ook vele nieuwe mensen leren kennen, waaronder ook jongens. Sommigen hebben mij laten weten dat ze me erg leuk vinden en dat ze graag meer contact met mij zouden willen. Tot op bepaalde hoogte onderhoud ik wel contacten met jongens, maar zie dit meer als vriendschap. Wel is er een jongen die ik misschien wel meer dat mag. Hij ziet er erg goed uit en is heel erg lief voor me. Soms denk ik wel dat als ik hem tegen was gekomen in een tijd waarin ik geen last had van liefdesverdreit of verlangens om bij mijn ex te zijn, dan weet ik zeker dat ik een poging zou kunnen wagen om iets met deze jongen te beginnen. Maar als ik nu bij hem ben dan voel ik mij schuldig, ik vertel hem ook dat ik er niet aan toe ben om ene relatie te beginnen, maar ik geef daar niet de werkelijke reden voor. Soms ben ik gewoon bang dat ik niet meer zou kunnen houden van een ander, omdat ik diep van binnen naar mijn ex verlang, terwijl als ik objectief ben, dan is mijn ex niet een persoon kwa karakter waar ik weer op zou kunnen vallen. Hij was ontzettend lief, maar leefde in een wereld van dag tot dag. Ik zou graag van anderen ook willen weten hoe het is om eventueel iemand anders te leren kennen, want ikzelf weet er persoonlijk niet mee om te gaan, waardoor ik iedereen uiteindelijk toch weer van mij afstoot als het eventueel te intiem zou kunnen worden.

Liefs Lilly