Volgens mij begin ik na gister de waanhoop nabij te raken. Zit zo'n beetje de hele tijd achter de computer voor mij uit te staren en te kijken, hoelang hij nog op msn blijft, zonder een woord tegen mij te zeggen. Ik weet dat tegne hem heb gezegd dat hij geen contact met mij hoeft te zoeken, als hij dat liever niet wil, maar toch had ik stiekem wel gehoopt dat hij het wel zal blijven doen. Maar tevergeefs op een paar kleine woordjes zo af en toe hoor ik geen woord. Ik snap gewoon niet, dat wanneer twe mensen zoveel van elkaar hebben gehouden en ik nog steeds doe, er van zijn kant geen enkele behoefte aan contact is. Ik merk gewoon dat ik verward raak, want elke dag spoken er weer andere gedachtne en theorien door mijn hoofd, over waarom hij geen contact meer met mij wil.

eigenlijk heb ik mijzelf nooit gerealiseerd hoeveel ik van hem hou, heb een half uur geleden ook weer alle fotoboeken uit de kast gehaald, maar bij nader inzien was dit geen succes. Ik weet niet of het aan het weer ligt, waardoor ik mij sinds de laatste dagen weer zo naar voel, maar op de een of andere manier gaat het gevoel van verlangen en missen gewoon niet voorbij, het slijt niet eens. Hij zit nu ook thuis achter de pc, en dan dnek ik kunnen we niet gewoon ff samen op de bank hangen en lekker knuffellen met ene filpje erbij.

Oke gaat nu ff helemaal niet meer, probeer het straks misschien nog even....