Het is inderdaad de waarheid dat een hoop slijt na een jaar. Dit is dan ook het geen wat een mens de kracht geeft om beetje bij beetje zichzelf terug te vinden in de realiteit van het dagelijkse leven. Voor de een wellicht voldoende om uiteindelijk de draad volledig op de pakken, zonder al te veel bij het verleden stil te staan. Zoals ik mijzelf ken, had ik ook verwacht dat het mij zou overkomen. Ik wist zeker dat ik sterk genoeg was om bijna een jaar verder tegen mijzelf te kunnen zeggen dat ik er ben en dat het voorbij is?¢‚Ǩ¬¶

Ik ben er tot op zekere hoogte bovenop gekomen en heb radicale besluiten moeten nemen. Alles met het oog op eigenbelang, om er voor de zorgen dat de pijn zal slijten. Maar tot op heden is mijn hart niet volledig genezen?¢‚Ǩ¬¶

De vraag die overblijft is of dit gevoel zal blijven en je zal moeten leven met een gemis of dat dit een volgend stadium is van verwerken. Ik wil de hoop zeker niet opgeven en ga er vanuit dat ik weer een stukje verder ben, maar de angst overwint in veel gevallen van de rationaliteit.

Voor mij is en blijft het onbegrijpelijk hoe het een ander lukt om verder te gaan met zijn leven, zonder de behoefte te hebben degene die je zo lief hebt gehad niet meer te hoeven, zien, voelen of te horen. Je hebt samen gelachen, gehuild en zoveel intimiteit gedeeld en nu ben je alles kwijt, omdat de ander dezelfde behoefte niet meer met je deelt. Misschien is het idee dat de ander de behoefte naar jou niet meer heeft nog wel ondragelijker dan dat je daadwerkelijk niet meer een leven samen met elkaar deelt.

Verder gaan met je leven is wellicht de meest realistisch weg om te volgen, maar uit ervaring heb ik ondervonden dat je niet op alle vlakken verder kan gaan met je leven?¢‚Ǩ¬¶

Een ander toelaten in je leven is niet zo vanzelfsprekend als velen uit mijn omgeving wellicht van mij zouden verwachten. Er zijn zoveel dingen veranderd en dat is misschien nog wel de grootste blokkade in mijn leven. Keer op keer heb ik het gevoel dat deze veranderingen een positieve invloed zouden kunnen hebben op een relatie met mijn ex als wij elkaar weer terug zouden vinden en opnieuw voor elkaar zouden kiezen als partners en geliefden voor het leven.

Na de breuk wilde ik niets liever dan positieve veranderingen in mijn leven. Ik leefde toen in de illusie dat als er veel dingen positief zouden veranderen na de breuk, ik er dan makkelijker over heen zou kunnen komen. De positieve veranderingen die leken zo vanzelfsprekend te worden, dat ik heel even ook daadwerkelijk heb gedacht dat de breuk voor mij ten goede was gekomen. Maar toen kwam ook het besef dat door al die veranderingen een tweede kans wellicht een grote kans van slagen zou hebben. En dat was het moment waarin mijn verlangens naar hem mijn zelfcontrole weer totaal hadden overgenomen.

Er is nu geen weg meer terug en zijn leven is nu met een ander. Eigenlijk hebben we het gehele jaar door contact gehad. De ene keer was het intenser en intiemer dan het andere moment, maar het gevoel van verlangen op hetzelfde niveau bleek niet wederzijds te zijn. Ik heb geprobeerd om te vechten voor een relatie gebaseerd op vriendschap, maar de verhalen over zijn nieuwe partner kon ik niet handelen en heb de strijd na een jaar vechten verloren. Ik was ervan overtuigd dat ik het ook zou kunnen opbrengen om er mee om te gaan wanneer hij een andere vrouw zou leren kennen, maar ook dit was een illusie.

Voor een maand terug heb ik dan ook een radicale beslissing moeten nemen en heb ik het contact verbroken met tekst en uitleg, maar voor mijn gevoel had ik nog zo veel meer moeten zeggen tegen heb. In mijn gedachten zou ik voor mijn gevoel nooit zijn uitgepraten met hem.
Dit is een enorme frustratie, omdat je de vele teksten in je hoofd niet kunt kwijtraken. Je wilt nog zoveel zeggen en uitleggen, maar vooral zou ik hem ervan willen overtuigen dat we samen een kans zouden kunnen hebben. Het is tevergeefs, want je kunt de ander niet iets laten voelen door woorden te gebruiken waarvan jezelf denkt dat ze zo veel uit zouden maken. Net zo goed als dat ik doormiddel van woorden van anderen niet over mijn verdriet heen kan komen, zou ik ook niet in staat zijn om met mijn woorden zijn gevoel voor mij doen herleven.

Nu is ook het moment gekomen dat het dus van het eerste contact, tot hevige verliefdheid, naar houden van, tot minder intense verlangens naar elkaar, die over zijn gegaan tot het willen leiden van een leven afzonderlijk van elkaar, wat heeft geleid tot een breuk na vier en een half jaar, ik na nu inmiddels een jaar knokken, vechten en verlangen naar een tweede kans dan wel vriendschap alles heb verloren wat ik kon verliezen.

Misschien omdat ik niet de partner ben geweest waar hij naar verlangde en in wie hij kon vinden wat hij zocht in zijn ?¢‚ǨÀúideale' vrouw, maar ook zeker omdat ik te zwak ben geweest om hem als vriend te houden, omdat ik niet kon leven met een ander vrouw aan zijn zijde?¢‚Ǩ¬¶

Het lot heeft mijn kaarten geschut en ik heb het spel moeten spelen?¢‚Ǩ¬¶ ditmaal een spel waarin ik het geen heb verloren, wat ik nooit meer terug zou kunnen winnen.