Hallo iedereen,
De laatste paar maanden heb ik het enorm moeilijk met mezelf. Niet in de vorm dat ik mezelf haat of dat ik problemen heb of dat er iets niet 100% goed gaat in mijn leven. Nee, ik drentel vrolijk verder in het leven en alles gaat redelijk goed. Maar toch heb ik soms iets dat knaagt. Iets heel natuurlijks, iets heel menselijks denk ik dan.

Hallo iedereen,

Ik zou hier een hele blog willen plaatsen...

Maar ik vind gewoon de woorden niet meer...

Waar gaat het naartoe als je amper nog liefde voor jezelf kan tonen/opbrengen...

En je het beu bent om steeds naar huis te gaan, bang voor de situatie die gaat gebeuren...

....

Ik verlies de kracht om te blijven doorgaan op het pad waar ik me nu op bevind...

Verleden week was een hel..

Ik dacht dat hij met een ander in bed was gedoken, wat zijn volste recht is na twee jaar, maar het deed me meer dan ik zou willen. Ik ga nu al weer van april mee op stap met die groep, dus zie hem ook praktisch elke week.

Gewoon...

Omdat het mij ook geholpen heeft...

https://

Groetjes,
Keelia

Vandaag, 16/06/2014, is het net twee jaar geleden dat ik mijn eerste blog plaatste..

En er volgenden er meer...

En meer...

Meer..

En..

Meer...

Ook al is het voor velen AL twee jaar geleden, op sommige momenten voelt het nog maar ALS twee jaar geleden.. Ik weet nog hoe goed ik die pijn voelde. Hoe kapot ik was en hoe ik dacht nooit meer uit deze vicieuze cirkel te komen.

Dear David,
We haven’t had any communication in a while, and it’s given me time I needed to think.

Remember when you said we should live with each other and be unhappy so we could be happy? Consider it a testimony to how much I love you that I spent so long pouring myself into that offer, trying to make it work.