Verleden week was een hel..

Ik dacht dat hij met een ander in bed was gedoken, wat zijn volste recht is na twee jaar, maar het deed me meer dan ik zou willen. Ik ga nu al weer van april mee op stap met die groep, dus zie hem ook praktisch elke week.

Verleden week maandag waren we met ons drietjes op stap. Ik, hij en een gezamenlijke vriend. Ik zat daar als enige vrouw in de kroeg en de jongens waren haantjesgedrag aan het vertonen. Tot ik dus bij een bepaald gesprek vermoedens kreeg dat hij dus met een ander het bed in was gedoken, met name een one night stand, dus niet met de bedoeling voor een relatie maar met de bedoeling voor gewoon de seks.

Ik liep naar buiten en al snel gevolgd door die ene vriend. Ik kon zelfs niets meer uitbrengen. Ex kwam buiten, hoorde iemand nog naroepen: En heb je er dan opgezeten? en ex draaide zich om met een big smile tot achter zijn oren. Ik had teveel gezien, ik had teveel gehoord. Ik had het op een lopen gezet met een enorme huilbui tot gevolg. Ben die avond nog naar een vriend geweest die me er door heeft gepraat.

De dagen erna waren nog erger. Tot donderdagnacht niets geslapen. Een goede vriendin gebeld en ze had me de raad gegeven om te praten met mijn ex. Ik kon niets door m'n keel krijgen. Eten zien of zelfs iemand zien eten maakte me übermisselijk. Op 4 dagen tijd was ik twee kilo kwijt.

Uiteindelijk op donderdag erdoor gekomen, mede door mijn werk. De kindjes op het werk hielpen me erdoor. Alsof kinderen dat aanvoelen dat iemand zich verdrietig voelt, want het was een gevecht voor op schoot te mogen zitten of knuffels aan me te komen geven.

Vrijdagavond me naar de kroeg gesneld. We hadden een hele leuke tijd samen. Hebben gelachen, kwamen steeds dichter en dichter bij elkaar zitten. Hij vroeg of het beter ging dan maandag. Hij maakte zich ongerust. Had hem gevraagd of we er even konden over babbelen. Uiteindelijk buiten een stil plekje opgezocht. We hadden erover gepraat.. Hij stelde me gerust dat er niets was gebeurd, dat hij met niemand in bed was beland. Uiteindelijk ook over vroeger beginnen praten. Dit voor de eerste keer na onze breuk, dus de eerste keer in twee jaar. Eerst ging het normaal, we konden veel dingen uitklaren, maar toen brak het bij me. Het intense gemis naar hem nog steeds. Ik begon te huilen en hij pakte me stevig vast. Ik kon al mijn woorden niet meer vasthouden: Ik mis je, ik zie je nog altijd graag, jij speelt nog elke dag door mijn hoofd. En ineens hoorde ik woorden die ik al 2 jaar wilde horen: Ik mis jou ook nog altijd, ik zie je ook nog altijd graag, jij speelt ook nog steeds elke dag in mijn hoofd zelfs na twee jaar. Mijn beste vriendin heb ik nu in mijn armen. Ik ben er nog altijd voor je als je me nodig hebt.

Ik weende, hij nam me steeds steviger vast. We lachten hoe stom we vroeger zijn geweest. Het voelde goed, het voelde als een opluchting. Toen ik naar huis ging zei ik iedereen gedag. Hem als laatste. Ik gaf hem, zoals al de rest, een kus op de wang. Hij nam mijn arm vast, en hoe ik me omdraaide voelde ik zijn arm naar mijn hand glijden alsof die mijn hand wou vastnemen en niet loslaten. Iets wat hij nooit had gedaan na onze breuk. Ik bleef even staan, keek om en zag hem naar me lachen; met een glimlach die mij ook deed lachen. Ik deed hem nog even een gebaar en ging dan door.

Morgen is het al een week geleden dat dit gesprek heeft plaatsgevonden. Het voelde zo goed, maar heeft nu ook weer meer vragen bij me opgeroepen. Vragen waar ik antwoord op wil, maar waar ik weer geduld voor ga moeten hebben.. Ik weet niet of hij er morgen gaat zijn, ik denk het wel, maar ben niet 100% zeker. Ik hoop het wel, want wil zijn reactie zien na die week. Gaat hij weer afstandelijker zijn, of gaat die nou ook opener worden?

We hebben al eens gepraat...

Maar we weten alle twee dat er nog veel gepraat zal moeten worden om verder te kunnen gaan..