Het gaat echt niet meer goed...

Ook al is het voor velen AL twee jaar geleden, op sommige momenten voelt het nog maar ALS twee jaar geleden.. Ik weet nog hoe goed ik die pijn voelde. Hoe kapot ik was en hoe ik dacht nooit meer uit deze vicieuze cirkel te komen.

En hoe goed het me gelukt was om terug positief in het leven te staan, zo goed lukt het me weer om ook terug negatief in het leven te staan. De laatste 2-3 maand sta ik weer in regelmatig contact met m'n ex en die groep.. Zo ook met diegene die zoveel jaar geleden met plezier me in een ellendige put heeft weten te duwen.. En dan besef je ook dat de hele situatie veranderd is.. Hoeveel mensen je gewoon bedot hebben met hun "oprechte" vriendschap en die me na de breuk ook netjes aan de kant hebben geschoven. Hoe hij verder gaat met iedereen terwijl jij rondom je kijkt en je weet: Ik heb echt geen enkele vriend(in) meer... En ik hoor jullie al denken: Nou, Keelia, je hebt vast wel genoeg vrienden om mee uit te gaan.. Maar daar zit het hem net.. Ik weet echt niet meer wie ik nog tot mijn vriendengroep kan rekenen..

De enige twee vriendinnen waarvan ik dacht dat ik ze nog had, de ene voelt zich door een misverstand langst mijn kant verraden door mij en blijft maar tegen me zwijgen.. De andere vriendin.. Tja, ik kan met haar wel plezier maken, maar m'n ex vindt het ook leuk om haar tegen zich aan te trekken wanneer ik bij hen sta, zodat ik me begin af te vragen wat zijn intenties zijn en ik er soms aan onderdoor ga als ik hen bezig zie.. En zij geniet er volop van om dicht tegen hem te staan, op z'n schoot te gaan zitten, om dan een paar dagen later te vragen: Je vond het toch niet erg hé, je weet toch dat dat gewoon vriendschappelijk is hé.. En ik kan het gewoon niet zeggen dat ik er me meer en meer aan begin te storen..

De thuissituatie is ook niet optimaal. M'n vader zit al 15j in terugvallende depressies zodat bij hem het ene moment de zon schijnt en een uur later al weer donderwolken zich beginnen te vormen.. Ik loop dus heel de tijd op de tippen van m'n tenen en uit pure machteloosheid/frustratie ga ik ook gewoon de confrontatie aan omdat ik gewoon zo gefrustreerd ben om niets meer te zeggen, waardoor we het ene moment kunnen lachen met elkaar en het andere moment elkaar in de haren vliegen en staan te roepen tegen elkaar..

Het put me uit..

Het put me allemaal zo verschrikkelijk uit..

Mijn lijf zegt ook gewoon STOP tegen me.. Ik sta in de kinderopvang (baby's - peuters) en het constante geluid en constante bezig zijn put me uit.. Ik werk soms dagen van 10u (met een halfuurtje pauze) zoals morgen, in het constante gehuil van baby's, het constante gespring van kinderen op je lijf zodat je letterlijk 10u geen enkel moment van rust hebt.. En op goeie dagen sta ik er als één brok energie en ze zijn ook tevreden over me op het werk.. Ik word gezien als één van de beste van het team, maar ik voel hoe ik steeds meer en meer begin af te glijden.. Hoe ik soms op het werk wil beginnen roepen, als ze voor de zoveelste keer niet willen luisteren dat ze eventjes moeten gaan zitten of stil zijn: WILLEN JULLIE NOU EVENTJES JULLIE KLEP HOUDEN???? Tuurlijk weet ik dat dat niet kan, en ik roep het ook niet, maar het is gewoon een signaal van mezelf aan mezelf: Je raakt overprikkeld/oververmoeid!!!

Ik hou me gewoon te sterk.. M'n verleden haalt me weer in terwijl ik echt tegen mezelf zei: Dit zijn niet het soort mensen voor jou.. En ik stond terug positief in het leven, voelde alsof ik alles aankon en ik kom weer in contact met hen en iets waar ik twee jaar lang voor gevochten heb begint in 2 maand weer serieus af te brokkelen.. De situatie thuis, waar ik de moodswings van m'n vader moet "tolereren", m'n moeder die achter hem aanloopt als een hondje en op z'n wenken bedient... Het constante geprikkel op het werk.. En het er gewoon met niemand over kunnen praten.. Ik kan er thuis niet over praten, ik kan er met die vriendin niet over praten.. Ik kan er met niemand over praten.. Terwijl ik, in plaats van altijd het luisterend oor te zijn, ook eens diegene wil zijn die in iemand zijn armen ligt en mijn verhaal doet.. Maar elke keer ik mijn verhaal doe.. De mensen waarmee ik omsingeld ben horen me wel, maar luisteren niet.. Ik krijg een antwoord in de vorm van: Ach, het zal wel over gaan.. Ach kom, zet je neer en ontspan je, morgen is het al terug beter.. Maar morgen is het niet beter.. Morgen zit het ook nog in mijn lijf.. Het zal niet over gaan, niet zolang ik er iets aan doe.. Maar ik weet dat ik het niet alleen kan blijven dragen en daar zit het hem juist..

Ik heb er al aan gedacht om professionele hulp te zoeken want ik ben weer aan het afglijden naar een plaats waar ik me niet meer in wou bevinden. Ik moet weer knopen doorhakken en misschien betekent dit zelfs hetgeen waar ik als klein meisje al over heb gedroomd..

Alles achterlaten en vertrekken naar het buitenland..

Keelia's blog
login of registreer om te reageren

Ma, 16/06/2014 - 20:54 — petals (of verwijderd)

het lijkt er op dat je aan

het lijkt er op dat je aan het afstevenen bent naar een fikse burnout als je zo doorgaat. Het prikkelbare is inderdaad een goed alarm, ik herken het af en toe wel, dat je helemaal niks meer kan verdragen, naar de buitenwereld lijk je vrolijk en sterk en alles onder controle - zo ben ik ook - maar vanbinnen wil je iedereen toeschreeuwen. Denk dat het geen slecht plan is om hulp te zoeken als je het zo constant voelt. Denk dat je dat wel goed ziet, als het echt zo ver komt als dat jij het beschrijft gaat het niet ineens met een dagje rust beter.

Maar wat vooral helpt is echt afstand van voor jou slechte situaties die stress veroorzaken. Met je vader leef je samen neem ik aan, dus die kan je minder goed ontwijken. Maar als hij vervelend doet, weg proberen te lopen. En van die vriendengroep wegblijven. Is er een reden dat je die groep weer opzoekt? Probeer je ergens toch nog gezien te worden door je ex? Geaccepteerd, terug naar hoe het was? Of toch nog een plekje te krijgen omdat je je eenzaam voelt? Het klinkt niet als een fijne situatie, dat gestook en gedoe met allerlei onderlinge verwikkelingen, en dan die vriendin die zo doet. Waarom zou je daar niks van mogen zeggen dan? Als het een echte vriendin is dan luistert ze toch? Of krijg je de bal weer teruggekaatst: doe niet zo emotioneel / jaloers? Allerlei intriges en stokerij, zo komt het op jou over, op mij ook wel al ken ik de situatie niet precies. Maar belangrijk is: het doet je totaal geen goed. En vrienden zijn vrienden als ze jou goed doen, en niet als ze jou zo behandelen, jaloers lopen te maken.

Naar het buitenland zou kunnen, zou ook minder radicaal kunnen: proberen om andere bronnen voor nieuwe vriendschappen aan te boren, die hele club links laten liggen - ging naar hoe ik het lees ook een tijd goed - en mensen vinden die helemaal niks te maken hebben met die groep.

Ma, 16/06/2014 - 21:03 — Dondemiamor (of verwijderd)

Wat een pijn

Ik zit net je verhaal te lezen en denk jeetje dat is niet best ik voel de pijn en frustraties , omdat je al in een neerwaartse spiraal zit gaat alles tegen zitten, en ga je overal aan ergeren en irriteren. Je zal toch wel hulp moeten gaan zoeken met iemand er over te kunnen praten want alles slikken is niet goed . Kijk hier het resultaat en wat je als klein meisje altijd al dacht om te verhuizen naar het buitenland lijkt leuk een aardig , ik heb ook zo gedacht om weg te gaan ergens anders heen , naar het buitenland gewoon weg , maar het probleem is dat het in je hoofd zit en daar kan je niet van weg lopen , How do you run away from things that are in your head?

Door toch hulp te gaan zoeken, dit lijkt me beter en deze mensen kunnen ze handvaten aanbieden die je nodig bent , en naar je luisteren .... daar zijn ze voor . Zodat jij de ontspoorde trein weer op de rails krijgt en je beter gaat voelen.

Heel veel sterkte DM

Ma, 16/06/2014 - 21:44 — Krijgah

Heej Keelia, Wat een heftige

Heej Keelia,
Wat een heftige blog! Ik voel de pijn en frustratie met je mee lijkt het wel. 2 jaar is lang, zelf heb ik 1,5 jaar last gehad. Dat vond ik al lang. Wat rot en naar dat het allemaal zo tegen zit. Ik kan wel zeggen ga er op uit en probeer nieuwe vriendinnen te ontdekken, maar daar heb je natuurlijk ook niets aan. Wel zou het een goede oplossing kunnen zijn om iets te gaan ondernemen, door bijvoorbeeld naar de leiding te gaan stappen en eerlijk vertellen dat je het niet langer trekt als het zo door blijft gaan. Ze zullen daar echt begrip voor hebben. Verder kan je ook professionele hulp vinden, natuurlijk anoniem wat wel zo fijn is.
Alles zit gewoon weer tegen helaas. Straks komen er echt wel weer goede dagen en denk je er aan terug en ga je weer verder met leuke dingen doen met leuke mensen. Hou vol!! En de leuke mensen komen uiteindelijk op je pad.

Groetjes

Ma, 16/06/2014 - 21:45 — Krijgah

Oja, naar het buitenland gaan

Oja, naar het buitenland gaan is een hele mooie droom! maak niet te snel overhaasde beslissingen, de tijd om je droom achterna te gaan komt van zelf;-)

Ma, 16/06/2014 - 21:53 — Jester (of verwijderd)

@ Keelia

Ik kan slechts onderschrijven wat Petals al aangeeft, in het voorstadium van een burnout.

Wat is wijsheid, huisarts, eventueel gesprekken met een vetrouwelinge, psychologe misschien, en even een time out nemen van je werk....
Misschien 'moet' het roer compleet om in je leven, ander pad, andere omgeving etc....

Lastige situatie, en moeilijk om hierin een objectieve blik te houden voor jezelf....
Blijf trouw aan wat je voelt, ook al is het nu shit, luister naar de signalen van lichaam en geest, doe wat je gevoel je verteld....

Jester.

Ma, 16/06/2014 - 22:28 — jamor (of verwijderd)

jij weet zelf het beste wat je moet doen

Keelia, jij weet zelf echt het beste wat je zou moeten doen. En het mooie van je blog is dat je het zelf al aangeeft. Je twijfel is gebaseerd op een onzekere toekomst en angst om hulp te vragen. Je geeft zelf al aan dat er niets meer is in je huidige leven waar je gelukkig van wordt. Dan kun je twee dingen doen, of je gaat zo door, of je verandert drastisch. Vertrouw je eigen intuitie, dat is misschien heel moeilijk, maar je hebt niets te verliezen. Doorgaan op deze manier is geen optie, dus je hoeft niet eens te kiezen.
Professionele hulp vragen is helemaal niet erg. Mensen denken vaak dat ze dan als minderwaardig / gek of wat dan ook worden afgescheept. Hulp vragen doe je voor jezelf, niet voor een ander. Hulp vragen is je kwetsbaar opstellen en concluderen dat je erzelf niet helemaal meer uitkomt. Dat is alleen maar een wijze beslissing als je dat kan inzien.
Dromen zijn er om te verwezenlijken en als jij dat graag wil, moet je het doen. Je zult nieuwe mensen leren kennen, nieuwe omgeving, nieuwe ideeen krijgen... En dat hoeft echt niet aan de andere kant van de wereld, dat kan ook 50 km verderop zijn.
Laat de keuze niet afhankelijk zijn van anderen, het is tijd voor jezelf te kiezen, je hebt alleen een bevestiging nodig om de stap te wagen. Die bevestiging krijg je niet vanuit je omgeving meer, hoe graag jij dat ook zou willen. Die bevestiging vind je in jezelf, dat heb ik zojuist gelezen.

Din, 17/06/2014 - 09:21 — rozenblaadje

@Keelia

Als je voelt dat het echt niet meer gaat en je helemaal op bent, ga dan maar professionele hulp zoeken hoor! Is helemaal niks mis mee. Je hebt er niks bij te verliezen toch? Je bent al zo ver nu, je hebt al zoveel doorstaan en ja, je hebt nu een fikse terugslag, maar geef niet op. Als je moe gestreden bent moet je rust zoeken, desnoods enkele dagen thuis blijven van het werk, naar de huisdokter, die zal je zeker en vast n briefje voorschrijven, je bent gewoon op! Ik heb ook al vaak gedacht om alles achter te laten en naar het buitenland te verhuizen, maar dan bedenk ik ook dat je niet kan weglopen voor problemen en dat je dit beter niet in zo'n moment doet waarin je nu zit. Wacht nog even tot het weer iets beter gaat en neem dan beslissingen. Lieve schat, laat je ook eens helpen, net zoals jij dat al voor vele anderen gedaan hebt! Sterkte hoor!liefs

Din, 17/06/2014 - 11:19 — Hetlevenismooi

@Keelia

Lieve Keelia,

Op sommige momenten voelt het maar ALS 2 jaar geleden...dat herken ik ook wat jij zegt hoor.
Veel lieve reacties heb je hier gekregen en goede adviezen, als je het niet meer trekt lieverd, ga dan even met de huisarts praten en wie weet lucht dat al op. Niks mis met hulp zoeken.
Andere gedachtes, krijg je zelf ook andere inzichten.
Ga even goed rusten, neem wat vrij van je werk, kom volledig tot rust en misschien kun je ook andere afleidingen zoeken en beter niet meer met je ex in de buurt?
Het raakt je allemaal te veel nog en kan me ook wel indenken.

Je hebt nu een grote terugval lijkt, ook ik herken dat wel. Dagje strand doet ook wonderen, maak andere ommezwaai in je leven, kun je niet leuk op vakantie, lekker genieten? Ga op dansen, vermaak je, ontspan je, nieuwe indrukken, nieuwe mensen ontmoeten. Niet alles achter laten, lijkt me geen goed idee, zeg je misschien nu in je radeloosheid.

Lieve schat, zorg goed voor jezelf hoor en laat nog wat horen, hier zijn ook veel mensen die bezorgd zijn om jou.

Dikke kus en heel veel liefs!

Din, 17/06/2014 - 15:28 — morgenster

Self inflicted pain

Ik geloof erin dat de pijn die wij mensen soms ervaren wij deels aan onszelf te danken hebben.

Zoek andere nieuwe leuke verse vrienden en vriendinnen en neem (veilige) afstand van de huidige.
Mijd alles en iedereen wat spanning oplevert.
Omsingel je met positieve mensen die horen en luisteren.
Leg je huidige kring uit, precies zoals je het hier omschrijft, dat je je niet serieus genomen voelt en dat het voor jou overkomt als dat je gevoel/mening gebaggetaliseerd wordt.

Zoek een plek voor jezelf om te wonen en ga minder uren werken. 10u is niet vol te houden. Dan brand je inderdaad snel op.

Kijk uit dat naar het buitenland willen geen vlucht is. Boek eerst maar eens een welverdiende vakantie. Even een escape en ff bijtanken.
Neem de regie, al dan niet met hulpverlening.

Woe, 18/06/2014 - 19:29 — waterman

Hoi Keelia

Ik denk dat ik het wel met Morgenster eens ben..... Met het meeste wat hier geschreven is..... Als deze 'vrienden' je negatieve energie geven, wat doe je hier dan nog? Waarom begin je niet aan het volgende hoofdstuk van je leven, en laat je deze mensen achter je? Spannend, eng, misschien wel effe wat alleen? Maar uiteindelijk kost je dit je energie, en levert dit je niks op.

Soms moet je het dan gewoon wegdoen..... En op zoek gaan naar mensen waar je je wel prettig bij voelt. Neem de regie over je leven weer. Laat anderen niet die regie voeren.

Sterkte! Pak je eigen leven weer op! JOUW eigen leven!
Waterman

Wie is online

Enquête