Net thuis van een heel leuke avond. Had totaal geen verwachtingen. Ging gewoon snel even iets drinken. Was super leuk... deed goed.

Het deed weer enorm veel pijn om wakker te worden... de ene dag duurt het soms wat langer dan de andere dag om ergens die houdvast te zoeken om de dag te beginnen en verder te zetten hoe je van plan was...
Pijn, verdriet, gemis, angst, ... allemaal gevoelens die ons tegenhouden de persoon te zijn die we willen zijn.
Ik probeer me elke ochtend om 1 ding te focussen waar ik gelukkig van word en houd me daar aan vast.

Weer een dag doorgekomen... en eigenlijk veel beter dan dat ik vanmorgend had kunnen denken.
Film gezien, met mijn paard gaan wandelen en ben nu nog even aan het rusten. Ik heb het gevoel dat ik de goede weg aan het opgaan ben. Maandag terug gaan werken... de confrontatie aangaan. Het gaat me lukken.Dat moet gewoon. Ik doe mijn werk enorm graag, dus ik ga mij daar op richten. Het wordt tijd dat ik mijn werk terug zien als werk en niet als de plaats waar ik hem steeds tegenkom.

Ik ben nooit een ochtendmens geweest, maar liefdesverdriet geeft opstaan een extra dimensie. Het is net of al hetgeen je in de nacht even bent vergeten met een enorme snelheid wordt terug gesmeten en belandt in je maag.
Ik moet echt tegen mijn eigen gevoelens vechten. Ik zou niet liever doen dan hem bellen en vragen waarom hij niet in godsnaam 100% voor mij kan kiezen, dat ik wel wil wachten, dat ik begripvol wil zijn dat ik hem niet kwijt wil, dat ik zijn vriend wil zijn...

Heb besloten mijn eigen blog te schrijven.... hoop dat dit me gaat helpen om alles te verwerken.

Blijkbaar zou dit moeten helpen als je je verhaal van je afschrijft. Ik ben enorm verliefd geworden op iemand die niet vrij was (een collega). Het is ons alletwee overvallen. Hij heeft een zwangere vriendin en ik had een relatie van 4 jaar en half en gingen trouwen... hadden zelfs plannen om aan kindjes te beginnen. Ik dacht dat ik gelukkig was.