Heb besloten mijn eigen blog te schrijven.... hoop dat dit me gaat helpen om alles te verwerken.

Blijkbaar zou dit moeten helpen als je je verhaal van je afschrijft. Ik ben enorm verliefd geworden op iemand die niet vrij was (een collega). Het is ons alletwee overvallen. Hij heeft een zwangere vriendin en ik had een relatie van 4 jaar en half en gingen trouwen... hadden zelfs plannen om aan kindjes te beginnen. Ik dacht dat ik gelukkig was.
Tot ik ineens voelde dat ik constant bij D wou zijn... ik kon aan niets anders meer denken. Ik heb hem daar op een niet subtiele manier mee geconfronteerd. Ik heb altijd sterk geloofd dat je van mannen in een relatie moet afblijven. Ik ben niet de soort persoon die een affaire heeft...
Ik wou dan ook alle contact met hem verbreken... maar dit is niet zo uitgedraaid.

Hij was ook heel erg verliefd en kon het niet aan om mij te verliezen...
We hebben op heel korte tijd alletwee besloten dat we volledig voor elkaar gingen gaan. Het was (in zijn woorden) zo mooi... We hadden zelfs nog geen kus gegeven. Maar we wisten dat dit gevoel echt was en dat we dit niet mochten voorbij laten gaan...

Ik heb alle trouwplannen stop gezet, eerlijk alles verteld.
D heeft ook alles aan zijn vriendin verteld en hij is onmiddellijk naar zijn ouders gaan wonen...
We hebben dan de 3 mooie weken samen doorgebracht. Onze liefde leek sterker en sterker. Het enige juiste om te doen leek ons zo snel mogelijk iets zoeken om samen te gaan wonen...

Als ik dit nu terug lees weet ik wel hoe absurd de situatie was, maar er was gewoon geen ruimte voor logisch denken. We waren zo verliefd...

Op een zaterdag zijn we samen naar aan appartement gaan kijken. S'avonds kreeg hij telefoon van zijn ouders. Zijn ex vriendin had huilend liggen bellen en hij moest onmiddellijk naar huis komen.

Ik wist op dat moment dat het voorbij was... Hij had de schuldgevoelens enorm onderschat, zijn verbondenheid naar zijn ongeboren kindje onderschat...
Wij zijn er alletwee heel erg ziek van geweest. Veel afgevallen een moeilijke periode doorgemaakt waarin hij enorm veel twijfelde...

Door zijn twijfels ben ik me enorm onzeker gaan voelen... we gingen er beide aan kapot.

Na maanden van miserie van over en weer getrek heeft hij besloten terug te gaan naar zijn vriendin. Zij zijn nu terug samen alsof er niets gebeurd is. Ze gaan samen op therapie om hun relatie te redden.

Hij wil mij niet kwijt en vrienden blijven... maar wat wij hebben is geen vriendschap. De manier waarop wij praten is enorm intiem.... dus ik heb besloten afstand te nemen. Respect te hebben voor zijn beslissing, die ik enorm begrijp. En waarvoor ik hem ook respecteer.

Hij neemt zijn verantwoordelijkheid op, terwijl zijn gevoelens bij mij liggen. Hij zegt dat hij nog nooit zo verliefd is geweest en mij graag ziet. En als we elkaar een jaar eerder hadden leren kennen dat we nu samen hadden geweest.

Ik moet dit nu op 1 of andere manier ziet te verwerken. Ik moet niet alleen een relatie van 4 jaar verwerken, maar ook deze prille hevige verliefdheid.

Begrijp me niet verkeerd. Ik heb absoluut geen zelfmedelijden. Ik ben een sterke vrouw, die deze keer haar gevoelens heeft gevolgd... ik heb in mijn ogen altijd alles eerlijk en fair gespeeld, hoe moeilijk dit soms voor iedereen was. Er is niemand bedrogen geweest, er is nooit gelogen geweest...

Maar vanbinnen ga ik kapot, mis ik hem enorm. Probeer ik uit alle macht de kracht te vinden om hem los te laten en zijn beslissing te respecteren.

Ergens ben ik wel dankbaar. Ik wist niet dat deze soort verliefdheid bestond. Ik heb besloten dat ik liever alleen blijf dan in een relatie te zitten waar er iets ontbreekt.

Hopelijk kom ik dit ooit nog tegen... wie weet zelfs terug met D. Tijd zal raad brengen.

Maar waarom is het verdomme zo moeilijk om hem los te laten....