Ik ben nooit een ochtendmens geweest, maar liefdesverdriet geeft opstaan een extra dimensie. Het is net of al hetgeen je in de nacht even bent vergeten met een enorme snelheid wordt terug gesmeten en belandt in je maag.
Ik moet echt tegen mijn eigen gevoelens vechten. Ik zou niet liever doen dan hem bellen en vragen waarom hij niet in godsnaam 100% voor mij kan kiezen, dat ik wel wil wachten, dat ik begripvol wil zijn dat ik hem niet kwijt wil, dat ik zijn vriend wil zijn...
Maar toch doe ik dit niet. Ik kan de situatie met te bellen niet veranderen. Hij heeft een zwangere vriendin en die gaat niet verdwijnen. Ik twijfel niet aan zijn verliefdheid voor mij, maar er is gewoon een andere persoon die veel meer voor hem betekend doordat zij zijn kind draagt.
Hij heeft enorm veel spijt dat hij jaren geleden niet uit deze relatie is gestapt. Hij geloofde niet meer in echte liefde en bleef bij haar uit gewoonte... kinderen waren de eerst volgende logische stap. Hij was er nog niet klaar voor, maar zij heeft dit enorm gepushed. Tja hij had ook nee kunnen zeggen natuurlijk. Het is evengoed zijn eigen schuld.
Hij neemt tenminste zijn verantwoordelijkheden op... wat ik enorm knap vind. Ik denk niet dat hun relatie stand gaat houden op lange termijn. Maar het is knap dat ze dit toch willen proberen omwille van hun ongeboren dochter.
Ze moeten dit op zijn minst geprobeerd hebben zodat ze zich achteraf geen schuldgevoelens kunnen aanpraten.

Maar ja, ik ben wel de grote verliezer in het verhaal. Ik heb eindelijk na 10 jaar echte liefde gevonden, echte verliefdheid. Eindelijk kunnen voelen wat dat is... maar ik was een jaar te laat...

Mij lostreken van hem is volgens mij het moeilijkste dat ik ooit in mijn leven heb moeten doen. Ik kan zelfs niet kwaad zijn op hem. Wil hem bellen en zeggen dat ik het begrijp, dat ik niet kwaad ben, dat ik nog altjd zo enorm om hem geef en mijn vriendschap wil geven... ik weet dat hij dit ook zo graag wilt en me enorm mist.

Maar ik kan het niet.... het doet teveel pijn. Ik moet het volledig loslaten, de verliefdheid en de vriendschap. Ik moet mezelf beschermen. Toch zeker tot ik dit heb kunnen loslaten. Hij wilt alletwee, hij wil me terug. Hij ziet er geen kwaad in om gewoon vrienden te zijn... maar dat is spelen met vuur, dat is een tijdbon die zeker gaat afgaan. Ik kan hem die vriendschap niet meer geven zonder er kapot aan te gaan.

Ik heb hem gezegd dat ik tijd nodig heb. Dat hij me een tijd met rust moet laten tot ik alles verwerkt heb... dat ik ook ooit terug vriendschap wil, maar dat het nu nog niet gaat. Maar terwijl ik dit nu schrijf besef ik dat dit nooit zal gaan. Dit is geen verliefdheid gebasseerd op een mooie glimlach of mooie ogen... ik ben verliefd geworden op een aantal karakterpunten die in enorm aantrekkelijk vind en waar ik mij heel erg goed bij voel. Dus deze soort verliefdheid gaat niet zomaar voorbij gaan. Dit gaat geen persoon zijn waarvan ik na een paar maanden ga zeggen; djeezes wat heb ik daar ooit in gezien.
Maar ik hoop echt dat ik dit een plaats ga kunnen geven en dat ik verder kan. Dat ik kan blijven werken waar ik werk, dat het minder pijn gaat doen en dat we ooit terug overeen gaan komen...

Dus ik bel hem niet vandaag...