(origineel bericht voor italygirl. een reactie vanuit mijn eigen complexe-onrealistische-absurte-harde-oneerlijke wereld waarin ikzelf nu vertoef. Wie meer wil lezen hierover kijk even naar mijn blog ingezonden op 22 febr 07, misschien ter verduidelijking van de situatie en als steun voor iedereen met pijn)
JANE6964

lieve italygirl,

Ik begrijp perfect wat je nu voelt. Ik worstel namelijk met de zelfde vragen. Mijn ex WAS ook géén smeerlap, altijd vriendelijk en elke dag liet hij me voelen hoe speciaal ik voor hem was, 8jaar lang en dat was géén toneel! Enkele weken voor het gebeurde kreeg ik nog de mooiste verjaardagskaart van hem ooit... ik heb ze nu opgeborgen in de doos die later voor mijn zoontje zal zijn zodat hij toch zo kan voelen dat papa wel degelijk héél erg véél van mama hield... Ik voel me nu behoorlijk dom moet ik eerlijk toegeven, naief tot de ergste graad... Ik vind van mezelf eigenlijk niet dat ik téveel van het leven verwacht, een goede partner om er samen volledig voor te gaan! maar zoals iemand hier naar mij schreef: we leven in een wegwerp maatschappij en dat is met relaties duidelijk niet anders... Ik word er ongelofelijk droef van om dit vast te stellen... Ook al kan ik me nu niet voorstellen dat ik ooit nog iemand kan vertrouwen, dat ik iemand zo lief zal hebben, dat ik zeker zal zijn van een relatie... er zal altijd die twijfel blijven want blijkbaar kan alles héél plots keren... Ik ben ook iemand die van nature uit heel moeilijk mensen vertrouw, maar ik en mijn man wij waren een écht duo! hij liet me echt geloven dat de wereld goed was, dat het leven goed was, hij leerde me van alle kleine dingen genieten, hij leerde mij dat familie-je eigen gezin de essentie van het leven is, hij leerde mij in alles geloven... maar hij gelooft nu zelf in niks meer...! Hoe dat kan? dat weet ik niet. En plots voel ik me héél alleen, lijkt al mijn princiepes, alles waarin ik geloofde, alles is plots van de tafel geveegd... Ik ben heel verward maar ergens diep vanbinnen voel ik mij toch een beetje de winnaar, hoe raar dit ook klinkt want ik ben alles kwijt meid, maar ik probeer het zo te bekijken: ik ben alles met hem kwijt, mijn toekomst én mijn verleden en dat is heel zwaar om dragen want je wist niet zomaar 8 jaar uit je hoofd, en dat probeer ik niet te doen, ik probeer ook niet téveel haatgevoelens te creeeren want daar schiet je niks mee op (ook al hebben we daartoe het recht!) maar ik probeer nu alles los te laten, het enige dat ik vasthou is mijn geloof, alles wat hij mij leerde over het leven, over de essentie ervan. hoe moeilijk ook ik wil er terug in geloven en hierin sta ik dus verder dan hem! ik laat mijn princiepes niet varen, ik wil alles terug, alles! maar niet meer met hem! hij staat terug onderaan de ladder, ook al voelt hij zich nu sterk in zijn nieuwe relatie, hij is diegene die zijn geloof heeft gelost... in 't leven, in zijn leven! hij moet weer opklimmen en opzoek gaan naar zijn waarden en princiepes... een lange weg, dat gaat niet van vandaag op morgen...! Dus laat niet los meid! Hierin staan we voor op onze verdwaalde zielen... want eigenlijk zijn ze niet meer dan dat! ze zijn van hun pad afgeraakt en lopen te dwalen...! Wij niet, wij hebben klop gekregen en moeten terug recht kruipen, maar we staan nog op ons pad en hebben nog steeds ons doel voor ogen! En ja, ik ken het gevoel, wat als hij er nooit meer stil bij staat, wat als hij nooit spijt krijgt, wat als hij nu gelukkiger is... Wel meid, hoe gek ook maar mijn man en ik hebben altijd héél open over vanalles en nog wat gepraat vroeger. Ik probeerde de gedachten van een man te begrijpen en hij die van een vrouw... Eigenlijk schelen we niet zoveel... maar een vrouw is sterker en gaat niet onmidelijk wankelen bij een windstoot, een man vliegt omver! (sorry voor de uitzonderingen) Een man heeft évengoed spijt, maar een man kan moeilijk om beslissingen terugkomen, daar zijn ze niet sterk genoeg voor, daarvoor worstelen ze teveel met hun ego... Een man kan ook perfect genoegen nemen met iets (iemand) anders, dat maken ze zichzelf toch wijs... ze moeten zich blijven bewijzen én vooral in geval van twijfel, als de wind té hard blaast... zich bewijzen doen ze door... ja kijken of ze nog goed in de markt liggen...! en dan , dan kan het snel gaan want dan is plots het gras toch groener aan de andere kant...! maar dat is het niet! en wij vrouwen zetten daar géén goede relatie voor op het spel...! Want eerlijk als het is zoals bij ons, alles gaat goed, heel goed en dan plots zonder enige uitleg: GEDAAN! Dat is een man in problemen en ik ben er ZEKER van, in zo'n geval zullen ze ooit nog eens terugdenken, aan ons... aan mooie tijden... Wanneer dat weet ik niet, binnen 1jaar, binnen 10 of op hun sterfbed... Maar het zal gebeuren! Ze komen zichzelf tegen! én dat lieve meid, geeft me kracht! Mijn therapeut (zelf een man...) spreekt over een midlife crissis... Ik gin er altijd van uit dat dat rond de 40 jaar plaatsvond, maar weet je dat dat in de meeste gevallen rond de 30 jaar is? De leeftijd dat alles wat serieuzer begint te worden he! Ik weet niet hoe het hier bij u zit... Of we hier sterker uitkomen dat weet ik niet. Wat ik nu wel al voel is dat ik véél dingen relativeer. Je begrijpt nu écht wat telt in 't leven en dat is géén huis, géén auto, géén dure kleren,enz... maar: SLAGEN IN HET LEVEN IS GELUKKIG ZIJN! en dat meid, als je zo kan denken DAT is sterk! Dus in dat opzicht klopt het wél. En ja, ik ben ook ongelofelijk geschrokken dat zo dingen dus niet alleen bij 'marinalen' gebeuren... Moest je mijn man zien, moest je met hem praten, je zou het NOOIT geloven...! Maar lieve meid zeker zijn we dus nooit maar hoop doet leven en leven willen we, niet? De wereld is niet veranderd, wij zijn alleen weer een stukje meer met de wereld geconfronteerd... Maar ik geef NIKS op, niks! en dat moet jij ook niet doen! Het leven is wat je er zelf van maakt en ik geloof nog steeds in mannen die net zoals ons denken, ook al is het moeilijk nu... Hou vast aan jezelf, aan je principes en waarden, want dat is alles wat ons momenteel nog rest! En nee dat is niet naief, dat is het leven willen leven op een mooie én eerlijke manier! En als het wat slechter gaat, doe zoals ik; ga voor een spiegel staan en kijk jezelf recht in de ogen en zeg tegen jezelf dat je blij bent met zoals je bent en waar je voor staat. Héél moeilijk, maar wij kunnen onszelf in de ogen kijken zonder één gevoel van schaamte, dat kunnen zij sowieso nooit meer...! Haal daar kracht uit! Jij hebt jezelf niet verloochend en dat wil je ook niet doen!

Hey lieve mensen,

Hier ben ik weer?¢‚Ǩ¬¶ Ik vind het ongelofelijk te voelen dat er toch nog veel liefde en vriendschap in de mens zit. Ook al ken ik jullie allemaal niet, jullie hebben er geen idee van hoe jullie mij nu steunen. Iedereen hartstikke bedankt voor alle lieve woorden. Ik zou graag naar iedereen individueel iets sturen of reageren op enkele andere verhalen maar dat lukt me voorlopig niet?¢‚Ǩ¬¶ Er komt wel een dag dat ik er ook voor jullie zal zijn maar ik voel me nog erg zwak. Elke dag is er nu eentje van ?¢‚ǨÀúHOE KOM IK HEM DOOR'. Ik probeer wat dingen te plannen maar 't valt me zwaar?¢‚Ǩ¬¶ Mijn leven draait nu puur om overleven.

Bedankt iedereen voor alle lieve woorden en steun als reactie op mijn berichtje (voor diegenen die het nog willen lezen: 'van sprookje tot nachtmerrie', gister verstuurd) Ook al is het pijnlijk, het is goed eens met mijn neus op de feiten gedrukt te worden.
Ik weet dat ik aan mezelf moet denken nu maar dat valt me héél moeilijk... ik denk tenslotte al meer dan een jaar alleen aan hem, hoe het met hem gaat, of hij er nog is... En nu is alles plots gedaan, niks was waar, zelf ons kindje was een leugen want als je nu vraagt waarom ons zoontje er dan is zegt hij koud: ik wou kinderen omdat mijn broer er ook had!... kan je dat geloven?

Dit is allemaal heel nieuw voor mij. Door een gelijkaardig verhaal te lezen denk ik dat het goed is dat van mij ook te vertellen. Niet alleen voor mezelf maar ook voor alle andere vrouwen die zoiets hebben meegemaakt.

Mijn leven was perfect. Getrouwd met mijn soulmate in 2004.
Een sprookjesachtig huwelijk op een onbewoond eilandje in het buitenland.
In 2005 verhuisden we naar ons zelf verbouwde huis. Een grote hoeve met grote tuin.
Eigenlijk hadden we veel te veel. Er waren dan ook heel veel mensen jaloers op ons. Maar daar waren we ons goed van bewust. We genoten en leefden als god in Frankrijk. En waren héél gelukkig met alles wat we hadden maar vooral met elkaar.