Iedere dag is er één. Een dag om weer opnieuw

mens te zijn. Een dag om ook weer afscheid te

nemen. Weer een klein beetje te sterven.

Een wereld van herinneringen dragen we met

ons mee. Duizend verhalen staan in onze ziel

gegrift. Beelden uit het verleden verdringen

elkaar. En soms valt alles samen. Is het lente,

zomer en herfst tegelijk. Staat het verhaal van

ons leven ons vlijmscherp voor de geest.

Het hoort erbij. Mens ben je.

Er is een tijd van komen en er is een tijd van

gaan.

Laten we hieruit leren...
Liefs, Jane.

Iedere dag is er één. Een dag om weer opnieuw

mens te zijn. Een dag om ook weer afscheid te

nemen. Weer een klein beetje te sterven.

Een wereld van herinneringen dragen we met

ons mee. Duizend verhalen staan in onze ziel

gegrift. Beelden uit het verleden verdringen

elkaar. En soms valt alles samen. Is het lente,

zomer en herfst tegelijk. Staat het verhaal van

ons leven ons vlijmscherp voor de geest.

Het hoort erbij. Mens ben je.

Er is een tijd van komen en er is een tijd van

gaan.

Laten we hieruit leren...
Liefs, Jane.

Zoveel soorten van verdriet

Ik noem ze niet.

Maar één, het afstand doen en scheiden.

En niet het scheiden doet zo'n pijn,

maar het afgesneden zijn.

(M. Vasalis)

Ik vind dat deze prachtige tekst hier wel een plaatsje verdient.
Het is de nagel op de kop, toepasselijk bij ieder van ons... op telkens een heel andere manier...
Liefs, Jane

Paar dagen afwezig geweest, letterlijk en figuurlijk...
Ik denk dat ik een beetje mijn klop aan het krijgen ben... Niet abnormaal natuurlijk, maar een gevoel waar je natuurlijk niet op zit te wachten... Erdoor moet je, dat weet ik! en van nu af aan wordt het stilletjes weer beter, met vallen én opstaan!
Vandaag was de eerste dag van mijn nieuwe begin, de laatste dag van mijn oude bestaan...
Voor het eerst naar een rechtbank geweest... de snelscheidprocedure... tjonge wat was het daar druk! Heeft de mens werkelijk niks beters te doen dan te scheiden? Is een huwelijk echt niks meer dan schoenen die je af en toe maar eens moet vervangen als ze wat versleten zijn, té veel ingelopen of als de kleur je niet meer aanstaat? Waar is 'tot de dood ons scheidt... in goede én slechte dagen' het geloof in dit gebleven? Misschien is dat net het grote probleem; mensen geloven niet meer, in niks! Nou ik kan jullie allemaal zeggen; zelf na vandaag "ik geloof nog"! niet in god, maar in mezelf! en dat is véél meer waard. Want wat als god nu eens symbool staat voor ieder van ons? Wat als ieder van ons een stukje god in zich meedraagt?

aan mijn lieve man...

had je maar niet zolang voorgelogen...

dan kon alles nog zijn wat het ooit was geweest...

maar nu...

nu is alles wat het nooit is geweest...!

was alles maar gebleven zoals het ooit was...

dan was nu niks zoals het nu is...

de man die je ooit was

krijgt voor altijd een plekje in mijn hart...

de man die je nu bent...

heb ik nooit gekend...

en straks...

binnen enkele uren (72 om precies te zijn...)

ben je mijn man niet meer...

én dat doet me pijn...

liefs
s.

Vandaag, na 2 weken, voor de eerste keer met mijn man gepraat sinds die akelige waarheid aan het licht kwam... Waarom nog die moeite doen? Die deed ik eigenlijk niet maar ik had vernomen dat hij zojuist vader was geworden én dat ging me nét iets té ver... Na wat gebrul kwam ik erachter dat het niet waar was... maar iedereen die mijn verhaal kent weet dat zoiets absurt er ook nog wel bij had gepast... Een ding weet ik zéker; het zal in ieder geval wel niet lang duren... Hij mist zijn kind erg en zal dus vlug ook die leegte willen opvullen...
We hebben uren gepraat, voor het eerst rustig én eerlijk... zo voelde het toch... maar ja...

toch even een vraagje:
zijn het hier altijd de vrouwen die het meest gekwetst worden door mannen?
Moet ik dan toch concluderen dat de man wel degelijk met een probleem zitten? want dan moet ik me toch zorgen beginnen maken...
Zijn er hier ook mannen met een gelijkaardig verhaal maar aangedaan door een vrouw?

laat de eerlijkheid maar komen jongens!

x
jane