Mijn ex zei dus dat hij vrijdag zou langskomen, vrijdagochtend een sms-je: ik ga er niet geraken, hoe laat vertrek je morgenvroeg. Ik stuur terug: om 9.00u. Hij: dan ben ik daar rond 7.00u. Zaterdagmorgen om 6.45u een sms-je: ben mij aan het klaarmaken en idd 3 kwartiers later stond hij daar! Ik had er echt rekening mee gehouden dat hij helemaal niet zou komen en voelde mij al wat sterker voor het geval hij toch niet zou gekomen zijn. We zijn intiem geweest en kon weer een paar dingen kwijt over de pijn en het rot gevoel ik had over onze breuk en het feit dat hij nog altijd bij zijn ex is.

Morgen vertrek ik op weekend.

Gisteren al 2 weken geen teken van ex maar ik had onthouden dat hij voor controle een maand na zijn hartoperatie naar het ziekenhuis moest. Ik kon me niet meer beheersen en stuurde een berichtje met de vraag of hij me op de hoogte zou brengen van het resultaat van de controle. Tot mijn grote verbazing kreeg ik meteen antwoord: oké, zal het je laten weten. 3 uur later: een berichtje: alles oké, volgende maand nieuwe controle. Ik stuurde een berichtje terug: fijn voor je, zie ik je ooit een keertje terug? Meteen antwoord: wanneer?

Na 2 volle weken met soms heel goeie dagen een volledige terugval! Net zo verdrietig als in het begin, de tranen stromen zonder dat ik ze kan stoppen. Vrijdag bij de tandarts ben ik zomaar beginnen huilen, zei hem dat het van de schrik was. Op weg om de broodnodige boodschappen (was anders een heel weekend niet naar buiten geweest) zie ik een kennis die een ongeval had met haar bromfiets, ze ziet me en komt naar me toe, begint te wenen en mijn waterval begint ook weer te stromen.

Amai als dat zo vooruit blijft gaan ben ik heel blij.
Vandaag dacht ik bij mezelf hoe is het nu mogelijk dat ik om hem zo verdrietig ben terwijl hij me zomaar liet vallen. Eigenlijk moet ik medelijden hebben met hem, want hij is mij nu ook kwijt en ik ben het beste wat hem ooit is overkomen en ooit, op een dag, zal hij daar ook zo over denken en is het aan hem om te treuren. Toen zag ik dat het lint dat ik in mijn hoofd had opgehangen en die de weg voorstelt die ik nog moet afleggen in de verwerking, krimpen met een paar millimeters. Maar hé, elke millimeter is er weer eentje gewonnen!

Is het mogelijk de liefde van je leven los te laten? Kan het zijn dat de liefde van je leven niet de persoon is met wie je voor altijd zal samenzijn. Kan je ooit aanvaarden dat je voor hem niet de liefde van zíjn leven bent en kom je ooit over het feit heen dat hij zijn leven met iemand anders deelt?

Wat zou ik graag kunnen toveren. Mezelf wegtoveren, verderweg naar binnen 6 maand, een jaar. Of net terugtoveren terug naar 3 maand geleden toen alles nog zo simpel was, zonder verdriet in een gewoon leven, een leven zoals iedereen er een zou moeten hebben.