Mijn ex zei dus dat hij vrijdag zou langskomen, vrijdagochtend een sms-je: ik ga er niet geraken, hoe laat vertrek je morgenvroeg. Ik stuur terug: om 9.00u. Hij: dan ben ik daar rond 7.00u. Zaterdagmorgen om 6.45u een sms-je: ben mij aan het klaarmaken en idd 3 kwartiers later stond hij daar! Ik had er echt rekening mee gehouden dat hij helemaal niet zou komen en voelde mij al wat sterker voor het geval hij toch niet zou gekomen zijn. We zijn intiem geweest en kon weer een paar dingen kwijt over de pijn en het rot gevoel ik had over onze breuk en het feit dat hij nog altijd bij zijn ex is. Hij blijft herhalen dat hij bij hem thuis slaapt maar ik wil het niet meer weten of controleren, ik zou te ontgoocheld zijn (terwijl ik ervan overtuigd blijf dat hij daar niet slaapt maar bij haar). Ik stel me er geen vragen bij waarom hij dan toch bij mij blijft komen want IK zie hem wel graag en heb het nog nodig hem te zien en geniet van de momenten dat hij bij mij is. Ik voel me ook steeds psychisch meer afstand nemen van hem en hoop dat er een dag komt dat ik kan zeggen: "ik heb het niet meer nodig dat je komt, ik ben over je heen".Zaterdagmorgen met de collega's dus vertrokken naar Valkenburg, wat gezellig en lekker druk was het daar met de voorbereidingen en proefritten voor het wk wielrennen. We hebben een heel leuk weekend beleefd, heel veel gezien, heel veel gelachen, geheimpjes met elkaar gedeeld, lekker bij de Mexicaan gedineerd, leuk hotel, lekker bedje,... Zondagmorgen een sms-je van hem : Hoe is het daar bij die Hollanders? xxx Ik antwoordde: Nou hartstikke leuk!!!!! Ik vond dat hij zeker mocht weten dat ik me nu heel goed voelde en een prettige tijd beleefde. Nadien een dagje Maastricht even leuk als de dag voordien en zonet thuisgekomen. Dat heeft mij zo'n deugd gedaan. Vorig weekend had ik zo'n enorme dip. Dit weekend besefte ik dat ik zo'n uitjes meer moet beleven, meer leuke dingen gaan doen, zoals velen onder jullie hier ook aanraden. Maar dat is niet simpel met een hart en een hoofd vol verdriet begin je daar niet zo makkelijk aan. Veel afleiding brengt inderdaad soelaas en de tijd helpt de wonden helen. Toch weet ik dat ik nog niet zover had gestaan moest ik nog geen contact gehad hebben met hem. Ik ken mezelf en weet dat ik op deze manier stilletjes aan meer afscheid zal kunnen nemen omdat ik nu ook weer geconfronteerd wordt met zijn mindere kanten en de voorbije relatie inderdaad niet meer idealiseer. Dit is mijn manier om er mee om te gaan, voor anderen is dit misschien niet de beste manier. Iedereen moet daar zijn eigen weg in vinden en een beetje hulp van de "tegenpartij" is daarbij altijd handig.

Veel sterkte bij jullie verwerking en zoek jullie eigen manier, je moet je er ook goed bij voelen.

Groetjes, Jacky