Vragen jullie jezelf nooit eens af hoe het was als mensen van deze website eens wisten wie je was? Na enkele weken hier te schrijven, zie ik verhalen van anderen verder lopen. Hoewel je slechts een verhaal ziet en een nickname, lijkt het alsof je de personen een beetje gaat kennen. Lotgenoten, hulpbehoevenden, troostende mensen... je koppelt een gedachte aan een naam en leeft met ze mee én je hoopt dat deze 'namen' ook weer jou een beetje verder helpen met wat reflectie en advies... of een troostende gedachte.

Ja hoor, vandaag de tweede poging ondernomen! Prima, deze keer werd ik zelfs weggedrukt en kreeg haar nieuwe vrolijke voicemail te horen. Confronterend om de stem van je ex te horen, maar goed, het doet me niet zo veel meer.

Ik ben naief geweest, heel naief.
In al die tijd heb ik niet eens feitelijk nagedacht over de werkelijke reden dat ik gedumpt ben! Ze had een ander! Verliefd op een ander geworden en aangenomen dat het mij minder zeer zou doen als andere redenen zou noemen.

Waaruit maak ik dit op:
- Ik moest haar met rust laten,
- 3 maanden minimaal

Daarnet gebeld! Nee, ze nam niet op hoor! Volgens het boekje... Die is vast stomverbaasd/boos/nieuwsgierig (wie van de drie); Tsja, Ik heb slechts 1 maand gewacht in plaats van de beloofde 3. Nou ja, ik had gewoon zin om te bellen! Voelt prima vandaag, ze staat ver genoeg nu van me af. Het maakt ook niet meer uit of ze ja of nee zegt, of uberhaupt wel of niet met me spreekt meer. Deze jongen hier gaat gewoon weer lekker leven en stopt met 'zielig doen' over dat ze mij niet meer wil.

Gisteren voor het slapen gaan, buiten het denken van de laatste weken. Stiekem het mezelf toegelaten om te denken wat ik al weken niet meer durfde te denken... waarom deed ik dat. Ik las iets over dat wij mensen meesters zijn in het bedenken van toekomstscenario's... we denken ons allerlei verschillende toekomsten in, sommigen goed aflopend, sommigen slecht. En dat zette me -weer- aan het denken.

Onvoorstelbaar. Het was bijna niet te geloven, maar het gebeurt. In de loop van de week begon mn hart te kalmeren. Ik kon een stuk rationeler aankijken tegen mn ex en naar mn liefdesverdriet. Het ziet er naar uit dat ik begonnen ben het weg te gaan zetten. Ik denk minder aan haar, en als ik dr aan denk dan is het minder pijnlijk. Het gaat de goede kant op, blijkt. Nee, ik weet dat ik er niet voor gekozen heb, maar ik had weinig andere keus natuurlijk: ik moest en zou er overheen gaan komen.

Ik denk dat ik een terugval heb. Ik weet niet meer wat ik moet doen! Vandaag mis ik haar zo. Oh wat erg, na al dat advies dat ik iedereen zo'n beetje schrijf dat alles beter wordt enzo, mark ik dat ik er nu zelf even niet meer in geloof. Het lukt me niet! Wat moet ik toch doen! Ik wil haar zo graag spreken. Wil haar zo graag vertellen wat ik allemaal doe, gedaan hebt, hoe ik denk en voel en dat ik het echt leuk zou willen maken met haar en noem het maar op allemaal. Maar ik mag dat niet doen hè! Ze zou boos worden als ik dat deed. Doe ik het daarom niet?

Eén uur 's-nachts... Nog niet in bed. Beetje lezen, beetje doen. Seconden werden minuten, minuten werden uren, uren werden dagen, dagen werden weken, weken worden maanden.

Ik ben de tel kwijt. Ik blijk niet meer te tellen. Was het nu een week of drie, vier, vijf? Hoe lang geleden was het? Zou het zo terug kunnen zien, maar het boeit niet meer... Ik heb deugd gemaakt van een tekortkoming: Ik heb een slecht geheugen.