Ik had me nog zo voorgenomen niet te gaan dromen over haar. Doodmoe ging ik naar bed. Ik viel als een blok in slaap. Enkele minuten voor 7 uur vanmorgen werd ik wakker, niet door de wekker nog, maar doordat ik mezelf uit mn droom trok! In die laatste nu nog steeds heldere minuten van mijn droom kwam mijn ex voor. Ze vertelde me hoe lelijk ik was, hoe ik te min voor haar was, hoe ze me uitlachtte en me werderom verliet. Als een clowensk figuur stond ze me belachelijk te maken. Ze liet me foto's zien hoe ze genomen werd door een ander, verdomme. En lachen dat ze deed. Nee, dit is natuurlijk niet mn ex, maar slechts de verbeelding van mijn onderbewustzijn. Ik schrok me wakker met de beelden nog vers op mijn netvlies. Zo wilde ik niet wakker worden: ik was geshockeerd. Mijn eigen onderbewust zijn speelt met mijn gevoelens. Ik word belazerd door mezelf terwijl ik dat niet wil. Ik was vanmorgen zo van de kaart dat ik er niet uit kwam. Dit had ik in geen dagen gevoeld.

Op haar hyves kijk ik niet meer. En dat komt omdat ik niet meer durf te kijken. Ik kon al niets meer zien omdat ik er uitgegooid ben, maar al was t alleen maar een foto, of een veranderde foto of achtergrond, het maakt niet uit en ik zal het me aantrekken. Ik heb de deur dichtgedaan hoor. Ik had besloten dat dit beter was voor jou. Ik wil niets meer voor je voelen en ik wil je niet meer spreken. Ik wil je niet eens meer herinneren! Ik wil je weg, weg uit mijn leven want je verziekt de boel, je verstoord mn leven elke dag en nu ook weer de nacht. Als je niet eens geinteresseerd in mijn leven, in mij bent, wat doe je verdomme dan nog in mijn gevoel. Je bent het niet waard om zo door mijn onderbewustzijn vereerd te worden, rot gewoon op! Je hebt mij pijn gedaan en doet het zonder dat je het weet nog steeds.

Het weekend was zeer sterk, onnatuurlijk, maar verplicht sterk. Het hele weekend heb ik mezelf onder de mensen gegooid. Sporten, spelletjes, praten, stappen, films, noem maar op! Gisteren wezen dansen en ik voel dat ik je niet nodig heb!

Bellen doe ik je niet, smsen niet, mailen niet. Ik doe niets, helemaal niets om in je leven te willen komen weer. Ik werk zo hard aan mezelf dat ik mezelf niet eens meer terug herken zoals ik de laatste maand met jou was. Sterker voel ik me, absoluut, gezonder ook en ik heb aan alles waarover ik een dip gezeten heb AANGEPAKT! En toch, toch wil ik dat je trots op mij bent, zonder dat jij er invloed op heb kunnen uitgeoefent hebt kunnen zien dat ik ik werk aan dingen in het leven. Waarom voel ik dit, waarom doe ik dit?

Omdat ik van je hou.... ik houd van je. Ik zeg het niet, ik denk het niet. Maar het is zo. Waarom heb je me als een blok beton laten vallen? Waarom ben je niet zoals ik dacht zoals je was. Nee, de moed heb ik opgegeven. Ik wil geen antwoorden op deze vragen. Ik wil het niet meer horen, ik wil er niet meer mee worden lastig gevallen. Als je niet mij lief kan hebben, dan verdien ik op zn minst je te zien zoals je echt bent. Een kil hard persoon die niets geeft om haar ex en totaal niet geinteresseerd is in hem, en vooral moet je me laten zien hoe goed je het hebt zonder mij.

Geen smsjes vandaag, geen mailtjes vandaag, niemand die me mist vandaag. Mocht er wat binnenkomen, hoop ik elke keer weer dat jij het bent. Ik wil dat helemaal niet hopen. Laat me nou eens met rust. Waarom protesteert er iets in mij.... Ik werk keihard aan mezelf, volg alle goede raad op, doe alles om mijn eigen leven op te frissen en op te pakken. Ik ben zelfs zo ver dat ik keihard roep dat ik je niet meer wil, dat ik geen zin meer heb in jou, wat voor een klotestreek je me hebt aangedaan, hoe graag ik ook aan andere dingen wil denken. Waarom werkt er iets in mij verdomme niet mee?! Wat kan ik nou nog doen!!!

Als ik niet meer weet wie jij bent, stop dan dat laatste silhouet te zijn en reduceer jezelf tot een deel van mij zonder dat ik je herken, zonder dat het me afleidt en zeer doet. ROT GEWOON OP! Ik ken je verdomme niet eens meer!!