Waar zijn we nu, in die hele verwerking van....
Het is vandaag een maand geleden dat ik erachter kwam dat het einde een dag later zou worden bezegeld. Het is bijna twee weken langer geleden nog dat ik met haar het laatst geslapen heb. Welk pad heb ik bewandeld sindsdien en wat staat er te wachten.

Vanmorgen ben ik heel lang in mijn bed blijven liggen. Ik wilde niet opstaan want zoals elke morgen werd ik wakker met haar in mijn hoofd. Ik had er natuurlijk weer flink over gedroomd en was goed vermoeid. Eenmaal wakker voelde ik me zo slecht dat ik niet wist waar de wereld begint of eindigt. De salsales van gister had mij veel positieve energie gegeven. Ik voelde me even weer goed na de break-up. Ik had mezelf ook verplicht om wat nieuws aan te pakken, want ik mág gewoon niet verder vallen in een gat.

Het weekend is bijna voorbij, een weekend met up's maar vooral downs downs en nog eens downs. En dat komt vooral doordat ik steeds sterker twijfel aan mijn eigen sterkte. Het lijkt erop dat ik langzaam maar zeker in een depressie aan het glijden ben. Ik dacht dat tijd en afleiding mij kracht te geven om niet weg te glijden in een diep dal. Ik werkte eraan, zocht veel vrienden op, ging veel sporten, veel op stap weer, maar niet te veel alcohol. Familie vaak opgezocht, veel gepraat en veel ook hier van me af geschreven.

Wat een vreemd gevoel ervaar ik sinds gisteren. Na die email die ik stuurde dat ik helemaal achter haar beslissing sta dat het nu over is, dat we nooit bij elkaar zouden passen en dat ik gelukkiger zal worden zonder haar, kreeg ik dan toch een bericht terug.

Wat was ze blij. Blij omdat ik nu aan haar kant sta. Blij dat ik het los wil laten en vooral blij omdat ze me nu niet meer achter haar aan zal zien komen. Blij dat ik haar eindelijk respecteer en blij dat ze verder kan gaan.

"Blij"

Goh, wat ben ik blij...