Vanmorgen ben ik heel lang in mijn bed blijven liggen. Ik wilde niet opstaan want zoals elke morgen werd ik wakker met haar in mijn hoofd. Ik had er natuurlijk weer flink over gedroomd en was goed vermoeid. Eenmaal wakker voelde ik me zo slecht dat ik niet wist waar de wereld begint of eindigt. De salsales van gister had mij veel positieve energie gegeven. Ik voelde me even weer goed na de break-up. Ik had mezelf ook verplicht om wat nieuws aan te pakken, want ik mág gewoon niet verder vallen in een gat. Bovendien kán ik heel sociaal en gezellig zijn, dus moest ik de stap gewoon wagen, en maar goed ook.

Toch zwakte dat fijne gevoel in de loop der avond weer af. Ik vond dat zo jammer. Ik ben maar eens gaan nadenken over die keuze die ik al weken uitstel. Afsluiten en doorgaan of hopen op dat we het weer op kunnen pikken en dat iemand "boven" mijn laatste doch meest belangrijke smeekbede wilde aanhoren en vervullen.

Nee, ik ben niet gelovig, maar geloof soms wel in iets daarboven. Wellicht daarom dat ik mezelf maar heb verplicht de voetjes aan de grond te houden deze keer. Ik bedacht dat ik mezelf goed in een pijnlijke houdgreep aan het houden was. Kan geen kant op! Ik zit elke dag hier te typen, mijn werk interesseert me momenteel vrij weinig en thuis zijn is het minste wat ik doe, zeker ook omdat ik het aardig aan het verslonzen ben omdat het me werkelijk even niet meer boeit allemaal. En dat terwijl ik een aardig opgeruimde jongen normaal gesproken ben. Nee, de vooruitgang zal niet komen zolang ik hoop op een wonder.

Dus de enige kant die ik op kan gaan, hoe onaantrekkelijk het ook is, is die kant op waarbij een deur gesloten zal worden achter je. Ik ga die deur dicht doen. Ik zal gaan beseffen dat ze echt niet leuk tegen me is geweest. Ik zal de mindere dingen van haar willen gaan herinneren om te laten zien dat dat niets voor mij is (die dingen heb ik altijd goed kunnen accepteren omdat ik goede en mooie eigenschappen boven de mindere stel), want dat zal er voor zorgen dat mijn gevoel er van zal gaan afstoten. De mooie dingen moeten naar de achtergrond verdwijnen en ik zal mezelf heer en meester maken van emoties die bij me opkomen zodra ik iets zie/voel/ruik/etc. wat mij aan haar herinnerd zonder dat ik die nu direct uit de weg wil gaan.

Ik zal willen gaan inzien dat love indeed comes again, maar voor dat, nog veel belangrijker, living my life again.

Ik heb weken lang lopen dwalen, elke keer het drijfzand omzeilt, maar vandaag sta ik er voor en probeer het drijfzand over te steken. Het heeft geen zin meer te ontkennen dat wij uitelkaar zijn. Het was een prachtig woud, maar ik moet er uit via het drijfzand, hoe eng en onzeker dat pad ook is. Geen idee of ik snel weer terug spring wanneer het drijfzand mij te diep en te snel weg laat zakken of dat ik doorknok tot het bittere einde om de overkant te halen. Ik neem mijn verliezen en zal het gaan doen. Voorzichtig stap voor stap ga ik afscheid nemen van deze relatie.

Ik heb een enorm sterk karakter. Ik zeg wat ik denk en ik doe wat ik zeg. Ik ben eerlijk, trouw, emotioneel begaafd, intelligent, een leuke jongen van 26 om te zien, mag happy zijn met mn lichaam, heb een stel leuke vrienden en eigenlijk mag ik daar best trots op zijn, toch meer leuke dingen om te doen dan ik eigenlijk beseft hebt, nog een hele familie en zelfs nog genoeg dromen voor de toekomst. Een passievol persoon die nog aan het begin staat van een mooi leven. Het zelfvertrouwen was er al sinds een tijdje weer, nu is het tijd voor zelfacceptatie. De grootste kwelling voor een persoon als ik, is dat ik een lange tijd gevlucht ben voor alles wat ik niet leuk vond aan mezelf. Wilde beter zijn dan dat en wilde daarom veranderen. Dat hoeft nu niet meer: Ik ben prima zoals ik ben, ik mag er zijn en het wordt tijd om dat gevoel uit te dragen, en de beste manier nu is mee te nemen wat ik van A. geleerd hebt, wat ik over mezelf geleerd hebt en wat ik hiermee kan verwezenlijken.

Het wordt tijd om afscheid te nemen van wat was en weer met mezelf en met de beëindigde relatie in vrede te komen. Even nog wat extra van mezelf leren houden en A. haar leven laten leven. Dan komt het er wel van.... Hoop voor me mee, jullie altijd ondersteunende berichten hebben mij flink geholpen om de grootste ellende te overwinnen. Ik ben nog niet weg hier hoor, maar de toon zal langzaam gaan veranderen weer.