En daar kwam de innerlijke rust terug...

afbeelding van Huysch

Onvoorstelbaar. Het was bijna niet te geloven, maar het gebeurt. In de loop van de week begon mn hart te kalmeren. Ik kon een stuk rationeler aankijken tegen mn ex en naar mn liefdesverdriet. Het ziet er naar uit dat ik begonnen ben het weg te gaan zetten. Ik denk minder aan haar, en als ik dr aan denk dan is het minder pijnlijk. Het gaat de goede kant op, blijkt. Nee, ik weet dat ik er niet voor gekozen heb, maar ik had weinig andere keus natuurlijk: ik moest en zou er overheen gaan komen.

Het bewijs is zo klaar als een klontje. Zij komt niet meer terug en dat hoeft niet meer. Ik zeg de hele week al tegen mezelf dat het een k*twijf is, wat ze me heeft aangedaan en hoe ze mij behandeld heeft. Nee, ik wil zien dat ze niet perfect was en dat vooral zij de factor geweest is waarom de relatie op de klippen liep. ZIJ is schuldig, voor het grootste deel. Ik ook, voor de dingen die mij raken, maar ik heb er van geleerd, en dat telt nu.

Ik denk nog steeds dagelijks van, oh als A. hier was dan had ze dat ook wel leuk gevonden, dan hadden we dat ook samen kunnen doen omdat zij dat ook had gewild, etc. Maar zeer doet het niet meer zo. Weer een weekend volgepland en stoutmoedig gisteren na het voetbal op stap geweest en mezelf volgegooid met heerlijke mixjes en biertjes. Heb een leuke meid aangesproken, haar nummer gekregen en genoten van een lekker wild ding. Nee niet verliefd, en het boeit ook niet of ik haar nog bel, maar mn ego is weer wat opgepoetst want dat had ik wel nodig. Nee, ik was niet in een dip gekomen dat ik dacht dat ik er niet meer mocht zijn, maar het kan geen kwaad dat ik dit nog meemaak. Prima dus!

Ja, het is waar, tijd heelt wonden. Ik ben er niet overheen nog, maar helaas komt het er wel van. Er staat helaas omdat ik ook besef dat ik daarmee 'haar' hoofdstuk mee ga afsluiten. Vanuit mijn optiek is dat sneu, maar het is niet anders. IK blijf erbij, verliefd worden zal ik niet meer kunnen, op niemand niet. Das nu geweest en verschoten. Maar leven, dat kan geen kwaad. Ben een leuk persoon, heb vast wat te bieden en sta open voor nieuwe leuke contacten, maar dat was het dan ook wel.

De week kan weer beginnen, met weer een beetje minder ldvd. We komen er wel.... ooit.

afbeelding van Huysch

update...

Nah.. ná het salsadansen loop ik terug naar huis en ja hoor, denk ik weer aan haar, wil haar bellen, wil dr zo graag vertellen wat ik meemaak daar. Een paar seconden lang denk en voel ik dat ik nog met haar ben; een paar seconden later schiet me te binnen dat ik haar niet meer ken en slechts weer een terugval heb. Bah... bitch... niet leuk, en je komt thuis en voelt je toch weer even alleen... gaat zo toch wel weer weg? please... vast wel.

afbeelding van Lessie

dat is zo gek. ik had dat

dat is zo gek. ik had dat vanavond ook toen ik terugkwam van een vergadering. het gevoel dat je met haar bent overvalt ook mij zo nu en dan. je gaat weer denken: zal ik bellen, zal ik dan en dan bellen, toch maar niet bellen, nee ze zal mij wel bellen, het komt wel goed... en ineens besef je: onee het is u.i.t.
uiteindelijk gaat het wel weer weg, maar het is tricky!