Ik ben allereerst heel erg moe nu dus ik denk dat ik de dingen nu ook minder helder zie... maar ik ben even zo verslagen om alles van de laatste tijd.. Ik ben gisteren een best fijne dag gehad en met een aantal echt goede vrienden lang gepraat, gelachen en rondgehangen bij een vriend thuis. O.a. ook over de liefde gehad en alles daaromheen, voelde me best goed, ook wel redelijk sterk.. Maar het is net of alles als een kaartenhuis instort na een leuke tijd alleen thuiskomen, het haar missen ondanks mijn gedachten die af en toe zeggen dat het zo beter is, toch nog de wil om haar te zien...

Wat een dag... ik hou maar niet op met denken aan haar en aan alles wat er is gebeurd. Alle muziek die ik luister doet me eraan denken, overal kom ik spullen tegen, houdt het dan nooit op? Ik moet me concentreren op een schoolopdracht maar mijn gedachten dwalen alleen maar af naar de tijd dat alles nog goed en normaal was tussen ons... als ik dan aan school werkte dacht ik even aan haar en voelde die intense liefde. Waarom moest het zo lopen? Ik begrijp het even niet meer, ik haat het en het leidt me vreselijk af..

waarom waarom doe ik het mezelf nou net toch weer aan om op facebook via een 'vriendin' van haar, op een foto terecht te komen van haar wat een STEEK in mijn hart... ja het is duidelijk: helemaal niks zien is veel beter. Ik had best een goede dag.. en die heb ik nog steeds maar jemig hee wat doet dat nog veel dat valt me stiekum een beetje tegen; ik dacht het al wat meer aan te kunnen. En toch kijken he... wat een raar mechanisme is dat. Ik lees het hier bij meer mensen. Hoe dan ook.. pff, ik voel me er nog raar onder. En ze zag er goed uit.. en vrolijk/ontspannen.

Voor iedereen die het fijn vindt om iemand te horen zingen over zelf, zonder de ander, verdergaan. Ik zag het eerst als 'alleen' verdergaan... maar daarmee maakte ik mezelf meer slachtoffer, dan wanneer ik het 'zelf' noem.. Ik ben niet alleen, er zijn nog mensen die er voor me zijn en hier zijn we allemaal samen.. en zelfs al ben ik helemaal alleen......... en voel ik me eenzaam....... dan nog moet ik leren dat alleen ook moet kunnen. Ik wil geen ander nodig hebben voor mijn geluk... en dat moet ik nu gaan ervaren en leren, pff.

Ha allemaal!
Bedankt voor jullie reacties op 'mening van anderen m.b.t. wat je (zogenaamd) moet doen.' Ik hoor uit al jullie verhalen wat ik zelf eigenlijk ook al doe.. dichtbij mezelf blijven en me niet forceren. Het moet me toch van het hart: er zijn hier een hoop sterke mensen die goed voor zichzelf zorgen.
Deze site helpt me echt, door het schrijven, maar zeer zeker ook door jullie reacties!

Hey allemaal,

Hey lieve mensen,
ik moet even van me afschrijven.... ik weet niet waar ik moet beginnen of waar het naartoe gaat. In ieder geval heeft het te maken met mijn ex. In de tijd dat het uitging, is zij voor een tijd naar Duitsland vertrokken.. en omdat ik toch niet naar haar toe kon omdat het uit was, was dat wel zo 'makkelijk' (lees: verrotte moeilijk want ondanks alles wilde ik het liefste naar haar toe...) maar goed, die zat dus ver weg. Lees: zat... ik kom er net achter dat ze weer naar Nl komt.