Ik ben alweer een tijdje veel minder op de site te vinden terwijl ik de eerste maanden hier amper was weg te branden.

Ik ken ook lang niet iedereen nu maar wil eigenlijk iedereen hier een hart onder de riem steken.

Liefdesverdriet wordt mega-onderschat maar hier vindt je lotgenoten die je wel begrijpen. Hou jezelf voor dat het een rouwproces is dus dat je het ook tijd moet geven. Net als bij het overlijden van een dierbare. De ene keer in een heftigere mate dan de andere keer. Het hangt niet alleen af van de tijd die je samen bent geweest maar heeft te maken met zoveel factoren. Zoals hoe onverwacht het was, de band die je had, de liefde die je voelde, in welke mate je gehecht en afhankelijk van je partner was, je eigen emotionele gesteldheid, enz enz.

Ik heb heel sterk het gevoel dat ik zo ver ben gevorderd in mijn ldvd-proces dat ik weer normaal kan functioneren in werk- en privéleven. Ik kan oprecht zeggen: "Het gaat goed met me." Ik kan niet zeggen dat de ldvd over is én door toekomstige gebeurtenissen en gevoelens zal het ook nog wel een tijdje met ups en downs blijven gaan maar het wordt niet meer zo heftig als dat het de afgelopen maanden is geweest. Ten minste, dat hoop ik niet! Ik denk het ook niet want er is een gevoel van acceptatie gekomen.

Ik heb net al mijn blogjes zitten kopiëren omdat ik het van de site ga halen maar graag voor mijzelf wilde bewaren. Wat me opvalt is dat ik in de eerste maanden vooral met de vraag "waarom" worstelde. De laatste weken worstel ik daar niet meer mee. Ik heb voor mijn gevoel alle vragen beanwoord gekregen. Ik snap het. Ik respecteer het. En ik denk....Dat het "loslaten" is, wat ik nu aan het doen ben.

Voorzichtig kan ik zeggen: "Het gaat goed met mij." Ik ben er nog niet doorheen, maar de ergste pijn is weg. Ik heb niet meer elke dag tranen. Ik zie het leven weer positief tegemoet. Het is nog niet over hoor. Maar op de één of andere manier begin ik het een plekje te geven. Ik kan het gevoel niet helemaal omschrijven. Het gevoel dat ik in ieder geval uit het diepste dal ben. De top heb ik nog niet bereikt maar hij is in ieder geval al bijna in zicht.

Eén van de belangrijkste dingen die ik geleerd heb is dat ik heel erg na?ɬØef ben geweest om er van uit te gaan dat het voor altijd was. Ik "wist" gewoon dat het nooit fout zou gaan tussen ons. Ik heb veel te veel op de liefde gerekend maar besefte niet dat er meer voor nodig is dan alleen "houden van."

Het volgende verhaal ben ik al eens eerder tegengekomen op deze site maar ik zet hem er nog een keertje op zodat jullie allemaal eens kunnen lezen waarom vergeving en het loslaten van wrok zo belangrijk is om echt te kunnen loslaten. Maar eerst nog een uitleg wat het fenomeen "loslaten" voor mij heeft gedaan.

Nog even tussen haakjes: ik weet dat het voor velen van jullie moeilijk is om wrok los te laten doordat jullie ex je misschien op een rotmanier heeft behandeld, heeft bedrogen, een regelrechte tr*t of kl**tzak is maar toch is het superbelangrijk om wrok te laten varen. Ik heb dat niet ervaren want na alle eerlijkheid moet ik zeggen dat mijn ex me altijd goed heeft behandeld en de lieve schat is gebleven die hij ook was tijdens onze relatie. Maar toch is het loslaten van wrok belangrijk. Want alleen dan kan je zonder al te veel emotionele bagage weer een nieuwe liefde gaan vertrouwen.

Tien regels van het leven

1): Je krijgt een lichaam!
* Je kunt je lichaam niet ruilen. Vind je je lichaam niet fijn, luister dan wat je lichaam je wil vertellen. Sluit je ogen en wat komt er dan als eerst op in je gedachten en ga daarmee/aan werken!

2): Je krijgt levenslessen voor je kiezen!
* Ga je hierin het slachtoffer spelen of juist de held?
* Vraag aan je geest wat je moet leren, wat heb je dus nog niet geleerd? Werk daar aan.

3): Er bestaan geen fouten, alleen maar lessen!
* Je maakt fouten om van te leren, dus zijn het geen fouten meer.

4): Lessen blijven terug komen totdat je ze begrijpt en er iets mee doet!

In het tijdschrift "Happinez" staat een heel mooi artikel over fases in relaties en over hoe mensen "zichzelf" kwijtraken in relaties. Het artikel heet: "Verbondenheid in vrijheid" en staat in het huidige nummer (nummer 3 - 2006).

Heel leerzaam en heel herkenbaar.

Voor diegenen die het tijdschrift niet gaan kopen hier even snel de fasen in autonomie:

De symbiotische fase:
Verliefd zijn en in de ander willen opgaan, met de angst zichzelf te zullen verliezen. Dat wat nu opgegeven wordt, moet in de volgende fasen weer terugbevochten worden.

De differentiatiefase:
Meer behoefte krijgen aan ruimte. In deze fase wordt meer gesproken over onderlinge verschillen, dan over overeenkomsten.

Wat geweldig dat de site weer online is! Pfff dat was even afzien! Ik zal binnenkort toch even wat geld doneren als dat ervoor zorgt dat de site op een goede server kan staan ofzo.
Ik heb hier weer eens een mooi verhaal:

Zand en Steen

Een verhaal vertelt over twee vrienden die door de woestijn praatten. Op een bepaald punt van de reis hadden ze een meningsverschil, en een vriend sloeg de ander in het gezicht. Degene die geslagen was, was gekwetst, maar schreef, zonder iets te zeggen in het zand: "Vandaag sloeg mijn beste vriend mij in het gezicht."
Ze liepen door totdat ze een oase vonden, waar ze besloten een bad te nemen. De ene die was geslagen raakte verstrikt in de modder en begon te verdrinken, maar de vriend redde hem. Nadat hij bijgekomen was van de bijna-verdrinking vond hij hij iets scherps en kraste in een steen: "Vandaag redde mijn beste vriend mijn leven."