Fijn, eindelijk weekend. Nee, kloteweekend! Te veel tijd om na te denken. Hem extra te missen.

Net een flinke huilbui toen ik één van onze liedjes hoorde. Allebei enorme muziekliefhebbers, wij luisterden zoveel muziek samen. Daardoor ook veel pijnlijke herinneringen. Soms zoek ik die pijn bewust op, omdat ik er overheen moet komen.

Ik ben zo in de war. Zag hem vanochtend bij de tram. Was druk, dus ik weet niet of hij me zag.

Punt is: we hebben nu 3 weken geen app contact meer. Elkaar wel twee keer gesproken omdat we elkaar tegenkwamen. Een keer sprak ik hem aan de andere keer sprak hij mij aan. Dan is het gezellig en vertrouwd.

Doordat hij me aansprak en ik hem vanochtend ook weer zag ben ik helemaal in de war. Ik wil hem nog steeds. Ik wil hem zo graag een bericht sturen. Iets liefs. Of moet ik dat juist niet doen, omdat ik hem dan nog verder wegjaag? Ik kom er niet uit. Mijn hart wil hem nog steeds.

Lief, waarom kwam ik je tegen vandaag? Waarom sprak je me aan? Het was druk bij de tram, je had me makkelijk kunnen negeren, ik zou het niet eens doorhebben.

Waarom zei je 'hoi' en waarom wilde je weten hoe mijn weekend was, wat ik allemaal heb gedaan? Omdat er nog iets zit van gevoel? Of was het omdat je me wilde laten weten dat je een nieuwe woning hebt?

Vandaag ben ik een stuk gaan wandelen (dank Petals en Singlelady29). Het was heerlijk om de zon te voelen. Natuurlijk ook veel nagedacht. Maar ik merkte ook dat met elke stap die ik zette, hij minder in m'n hoofd zat.

Natuurlijk mis ik hem als ik langs de plekken loop waar we zo vaak kwamen. Maar voordat hij er was, kwam ik daar ook. Ik had een heel leven vóór hem. Ik moet weer terug naar dat gevoel. Alleen voel ik me nog zo vaak incompleet zonder hem. Daar wil van af. Ik weet alleen nog niet hoe ik dat moet doen.

Gisteravond was mijn gevoel helder, we zijn klaar en zelfs als we het zouden proberen, dan zou het vertrouwen een enorme deuk hebben gekregen.

En dan nu vanochtend, klotegevoel. Wakker worden zonder hem. In een leeg bed. Alleen.

'Ons' en hem loslaten lukt me voor geen meter. Mijn verstand weet dat het moet, mij gevoel en hart zeggen van niet. Ik wil hem terug. Bij hem zijn.

De periode dat ik gelukkig met hem was is korter dan de periode dat ik ongelukkig met (of eigenlijk zonder) hem ben. Dat zou genoeg moeten zeggen. Ik moet loslaten, maar ik durf niet.