Nou ik heb donderdag mijn ex dus gezien. We hadden bij mij thuis afgesproken en het voelde zo raar toen hij aanbelde en ik de deur voor hem opendeed. Helaas barstte ik direct in huilen uit. Hij smeekte me om dit niet te doen omdat hij mijn verdriet niet aan kon zien. Hij durfde me nauwelijks aan te kijken en bleef maar zeggen hoe rot ook hij zich voelt. Hij vroeg me ook of ik hem haatte. Gek genoeg is dat niet het geval, ik voelde weinig boosheid. Wel veel verdriet en onbegrip. Ik snap gewoon niet hoe hij me bijna een jaar lang zo heeft kunnen belazeren.
Op 10-10-2012 heb ik mijn ex gevraagd never nooit meer in welke vorm dan ook contact met mij op te nemen. Daar heeft hij zich goed aan gehouden op 2 smsjes na waar ik vervolgens niet meer op heb gereageerd uiteraard. Smsjes waren iets in de trant van jij bent de vrouw van mijn leven, ik kan en wil jou niet vergeten, ik mis je zo vreselijk. Smsjes waar ik dan weer even helemaal door van slag was maar gelukkig alweer diezelfde dag de draad op kon pakken en het me niet mee liet sleuren richting afgrond.
Ik denk dat ik hier wat minder zal gaan zijn. Ik merk dat het me veel energie kost om andere mensen hun verhalen te lezen die nog volop in het ldvd staan. Ik word er iedere keer zelf weer een beetje triest van en heb dan toch weer de neiging om te reageren waardoor het voor mijn gevoel dan ook weer een deeltje van mij uit maakt. Daarom zal ik wat mindewr gaan lezen en reageren hier, maar zal wel af en toe de blogs lezen van mensen die ik al ken en misschien zelf nog eens een blogje doen.
Vroeger vond ik de zondagen heerlijk! Lekker metr mijn ex en zijn dochtertje heel de dag op pad, leuke dingen doen, lekker uit eten of uitgebreid koken....wat kon ik hiervan genieten zeg! Ultieme genietmomenten.
Ik heb altijd al last gehad van herfst- en winterdip. Een grijze dag vol regen doet mijn humeur flink kelderen. De afgelopen 4 jaar ben ik het door de liefde vrij goed doorgekomen.
heel toepasselijk voor praktisch iedereen hier volgens mij