Bijna een week geleden heb ik mijn ex gesmst met het verzoek geen contact meer op te nemen, dat ik het wilde afsluiten. (zie vorige blog) Ik heb hier geen reactie op gehad dus waarschijnlijk is hij het er niet mee eens, maar ik hoop toch dat hij mij genoeg respecteeert om zich hier aan te houden. Ik moet namelijk echt verder met mijn leven, hier word ik niet gelukkig van.

ik was het vanavond opeens zo zat.
Zijn mooie woorden maar zo ontzettend weinig echte actie. Het gevoel dat hij er niet voor 200 procent voor zal gaan. Het denken aan hem en me afvragen of het wel goed met hem en zijn dochtertje gaat. Het bang zijn om alleen te zijn. Het bang zijn alleen over te blijven en mijn kans op een gezin zou verspelen. En de daarbij behorende gedachten dat ik misschien wel niet leuk, mooi, bijzonder of juist standaard genoeg ben om een man for life te vinden. De paniek die dat soort rare gedachten veroorzaakt....ik ben het ZAT!!

How easy it is, not to love....
You don't cry, you won't get hurt,
you have no fear of someone breaking your heart

and since you either love someone or you don't....

I say FUCK IT,
I will love, cry, get hurt, GET OVER IT
and LOVE allover again
till i love the right one
cause LIFE's too short to be afraid of LOVE!

Zaterdag wilde mijn ex me spreken, hij wilde wat vertellen. Eind van de middag zei hij af. Hij kon onverwachts niet meer en vroeg of het de volgende dag kon. Van vrijdag op zaterdag heel slecht geslapen, zaterdag overdag erg zenuwachtig en dan zo'n smsje. Wat een sukkel is het toch. Wordt eens volwassen denk ik dan! Want tuurlijk is er niks tussendoor gekomen. Hij durft de confrontatie niet met mij aan te gaan, ziet op tegen een zwaar gesprek dus dan maar uitstellen.... Net of die ene dag dan verschil zou maken. Ik was er opeens zo klaar mee en had totaal geen zin meer in een gesprek.

Vandaag las ik deze blog van de schrijver Paulo Coelho. Ik vond het wel inspirerend, zeker zo vlak voor de jaarwisseling.

One always has to know when a stage comes to an end. If we insist on staying longer than the necessary time, we lose the happiness and the meaning of the other stages we have to go through.
Closing cycles, shutting doors, ending chapters – whatever name we give it, what matters is to leave in the past the moments of life that have finished.

Nou ook ik heb de kerst overleefd. Ik keek er eigenlijk heel erg naar uit maar op het moment supreme had ik het toch best wel moeilijk. En dat was eigenlijk mijn eigen schuld...... Zondag heb ik hem wat vragen gesmst. Hij antwoordde toen direct en de smsjes waren erg intens van zijn kant uit. Dat hij me zo vreselijk mist en hele dagen aan me denkt. Dat het voor hem minstens zo moeilijk is als voor mij en dat het aanvoelt als een vreselijke lijdensweg. Blablabla. Ik natuurlijk toch weer van slag.