ik was het vanavond opeens zo zat.
Zijn mooie woorden maar zo ontzettend weinig echte actie. Het gevoel dat hij er niet voor 200 procent voor zal gaan. Het denken aan hem en me afvragen of het wel goed met hem en zijn dochtertje gaat. Het bang zijn om alleen te zijn. Het bang zijn alleen over te blijven en mijn kans op een gezin zou verspelen. En de daarbij behorende gedachten dat ik misschien wel niet leuk, mooi, bijzonder of juist standaard genoeg ben om een man for life te vinden. De paniek die dat soort rare gedachten veroorzaakt....ik ben het ZAT!!

Zo gaat het niet langer. Op deze manier kan ik niet gelukkig worden en kan ik niet verder met mijn leven. Ik weet dat mijn ex en ik nooit een succesverhaal zullen worden dus die hoop moet ik ook zo snel mogelijk overboord gooien. Zodat ik echt aan mezelf kan werken, rust kan vinden, weer sterk kan worden en mijn zelfvertrouwen weer terugkrijg. Zodat ik uiteindelijk ook weer open kan staan voor wat nieuws.

Dus heb ik mijn ex vanavond een sms gestuurd: 'Sorry maar ik trek dit niet meer, ik ga hier aan onderdoor. Ik moet en wil verder met mijn leven en dat lukt niet zolang jij in mijn leven bent. Ik moet dit hoofdstuk afsluiten. Ik zal het armbandje voor I (zijn dochtertje) in de bus gooien met een kaartje erbij. Ik hoop dat je mijn mening respecteert en geen contact meer met me zult zoeken.'

Tot nu toe nog geen reactie terug dus hoop dat hij het begrepen heeft en doet wat ik van hem vraag. En ik hoop dat dit een hele grote stap in de goede richting is geweest. Voelt nog wel beetje dubbel.....