Op 10-10-2012 heb ik mijn ex gevraagd never nooit meer in welke vorm dan ook contact met mij op te nemen. Daar heeft hij zich goed aan gehouden op 2 smsjes na waar ik vervolgens niet meer op heb gereageerd uiteraard. Smsjes waren iets in de trant van jij bent de vrouw van mijn leven, ik kan en wil jou niet vergeten, ik mis je zo vreselijk. Smsjes waar ik dan weer even helemaal door van slag was maar gelukkig alweer diezelfde dag de draad op kon pakken en het me niet mee liet sleuren richting afgrond.

Nu net ging mijn telefoon...mijn ex.......uiteraard nam ik niet op. Daarna belde hij nog 4 keer, wat een gestoord figuur. Naief als ik ben dacht ik dat er wellicht wat aan de hand was met zijn dochter. Of ik wilde gewoon voorkomen dat hij ging blijven bellen/smsen of nog erger voor mijn deur zou staan. Hoe dan ook...ik nam op......zo ontzettend domme actie!

Nu voel ik me dus weer helemaal ellendig. Zijn stem horen, zijn beloftes, zijn ontkenningen, zijn mooie woorden, de wanhoop het maakte me zo verdrietig. Want het is te laat! Het kan niet meer, wij kunnen nooit meer samen zijn, ik zal hem nooit meer kunnen vertrouwen. Hij zegt dat hij er helemaal voor wil gaan, dat hij alles dubbel en dwars goed gaat maken wat hij fout heeft gedaan. Dat hij wil trouwen, kinderen wil krijgen en tot de dood bij me wil blijven. Dat hij never nooit meer in de fout zal gaan. Dat ik vanaf nu af aan alles zal krijgen wat mijn hartje begeerd, dat hij alles gaat geven. Dat wij bij elkaar horen en dat ik dat diep in mijn hart weet. Dat zijn dochter me zo vreselijk mist. Dat hij altijd krijgt wat hij wil en er alles aan gaat doen om mij terug te krijgen.

Ik barste in huilen uit. Wat een domme klootzak is het toch, sukkel dit had je zoveel eerder moeten bedenken. Nu weet je wat je mist en heb je vreselijke spijt maar nu is het te laat. En toch zit daar dat vervelende rotte duivelstemmetje op mijn schouder die zegt: maar waarom geef je m nou niet nog 1 kans, je houdt toch nog van hem, je mist hem toch, je bent nu toch alleen waarom niet? Wat zou ik dat duiveltje graag heel hard van mijn schouder afslaan want die is niet goed voor mij.

Ik heb hem toegeschreeuwd dat als hij ook maar een heel klein beetje van me houdt en respecteert hij me echt met rust moet laten en dat ik hoop hem echt nooit meer te zullen zien. Ik weet nu al dat dat niet gaat gebeuren. Ik heb hem ook gezegd dat als hij mij nog eens belt ik een ander tel. nummer neem. Ik wil gewoon niet steeds zo van slag zijn,. het ging net weer zo goed en nu ben ik weer een wrak en ga ik mezelf in slaap huilen ; (

Ik moest het even kwijt hier. Wilde eigenlijk mijn moeder bellen, die kan altijd zo fijn op me inpraten maar die lag al te slapen dus hier ff spuien.....
damn lang geleden dat ik me weer zo verward en rot voelde