Ergens was ik trots op mezelf, sinds het echt uit is heb ik me vermand. Ik ben donderdag gezellig naar een nieuwjaars receptie gegaan, heb daar geen traan gelaten, de tranen kwamen pas thuis. Gister heerlijk uitgeweest, hele gezellige avond, met halverwege een kleine mental break down. Het leek mij op dat moment echt onwijs slim om met een andere jongen te zoenen, dat beviel echt totaal niet. En het schuldgevoel? NIET TE DOEN... Schuldgevoel? Schuld voor wat? Hij kan toch niet voor mij kiezen, hij besluit toch om me te laten gaan omdat hij niet zeker weet of ik wel de ware voor hem ben.

Ik heb gewoon het gevoel dat het besef er bij mij niet is. Ik geloof dat ik in mijn hoofd, onbewust, nog steeds denk dat het goed komt. Ik denk het niet als ik er aan probeer te denken, maar onbewust wel. Ik hoef niet te huilen, niets... Alleen als ik een smsje van zijn moeder of zusje krijg dan besef ik me dat ik hen kwijt ben uit mijn leven. Maar dat ik hem kwijt ben, ik besef het me niet... Ik weet niet wat het is, zo ontzettend verwarrend. Het is alsof ik hoop heb dat alles nu beter wordt, de hoop dat deze beslissing hem tot inkeer doet komen.

Ik kan niet geloven dat er iets is wat erger is dan dit gevoel. Alsof ik ben geraakt door een trein, echt een betere omschrijving is er niet.

Ik heb vannacht alles geprobeerd, praat radio luisteren over de economische crisis, alles om maar heel even, al is het 10 minuten, aan iets anders te denken.

Nu zit ik op werk, wat ik al een hele grote overwinning vind van mezelf. Ik weet dat er ergere dingen op de wereld zijn, alleen dat kan ik me nu gewoon even niet voorstellen.

Het is uit... Net... 20 minuten..

Hij wilde het niet, absoluut niet, kon het ook niet geloven, maar hij kon ook niet veranderen. Hij zei dat als hij over een jaar wat volwassener is wij perfect voor elkaar zijn, dat hij zijn hart nu niet helemaal aan mij kan geven, maar dat hij me ook niet kan laten gaan. Het was verschrikkelijk. Afschuwelijk... Een leven zonder hem opbouwen lijkt me echt onmogelijk. Maar wat moest ik dan? Verder gaan met een jongen die toch niet zijn hart helemaal aan mij kon geven.

Gister lang gesproken met de beste vriend van mijn vriend. Die zich toch wel erg betrokken voelt bij de situatie zoals die op dat moment is.

Zelf zegt hij dat hij natuurlijk een groot risico neemt door mij te bellen, en daarmee zijn beste vriend af te vallen. Maar anderzijds, kon hij het niet aanzien wat er op dit moment gebeurde en hoopt hij de chaos in mijn hoofd iets op orde te krijgen.

Ik weet niet zo goed of ik hier precies op mijn plek ben, aangezien mijn relatie nog niet officieel ten einde is, maar misschien een goede plek om alles eens op een rij te zetten.

Mijn huidige vriend ken ik inmiddels drie jaar. Het begin van onze relatie was enigszins moeizaam, daar hij eigenlijk nog helemaal niet op zoek was naar een relatie maar ik hem gewoon “overkwam”. Toch werden we echt verliefd en na 5 maanden was het officieel, wij waren samen. Vanaf het eerste moment ben ik stapel op hem geweest, we zijn elkaars uiterste maar we vullen elkaar daarom echt heel goed aan.