Ik heb gewoon het gevoel dat het besef er bij mij niet is. Ik geloof dat ik in mijn hoofd, onbewust, nog steeds denk dat het goed komt. Ik denk het niet als ik er aan probeer te denken, maar onbewust wel. Ik hoef niet te huilen, niets... Alleen als ik een smsje van zijn moeder of zusje krijg dan besef ik me dat ik hen kwijt ben uit mijn leven. Maar dat ik hem kwijt ben, ik besef het me niet... Ik weet niet wat het is, zo ontzettend verwarrend. Het is alsof ik hoop heb dat alles nu beter wordt, de hoop dat deze beslissing hem tot inkeer doet komen. Maar niet echt hoop, want ik denk er niet aan van goh over een paar weken zijn we weer samen. Het lijkt wel alsof ik niets kan voelen, daarom heb ik het gevoel dat mijn onderbewust zijn niet accepteert dat we uit elkaar zijn.

Ik weet niet zo goed hoe ik dit kan omschrijven, ik weet ook niet of mijn gevoel voor iemand te begrijpen is. Ik weet niet hoe je lichaam werkt, maar er is nog 0,0 aanvaarding geweest voor het feit dat het uit is. Niets... Het lijkt net of het niet zo is... Ik weet dat hij zielsveel van mij houdt en me terug wil... Misschien dat ik het daarom niet kan accepteren, ik begrijp mezelf niet, echt niet.