Ergens was ik trots op mezelf, sinds het echt uit is heb ik me vermand. Ik ben donderdag gezellig naar een nieuwjaars receptie gegaan, heb daar geen traan gelaten, de tranen kwamen pas thuis. Gister heerlijk uitgeweest, hele gezellige avond, met halverwege een kleine mental break down. Het leek mij op dat moment echt onwijs slim om met een andere jongen te zoenen, dat beviel echt totaal niet. En het schuldgevoel? NIET TE DOEN... Schuldgevoel? Schuld voor wat? Hij kan toch niet voor mij kiezen, hij besluit toch om me te laten gaan omdat hij niet zeker weet of ik wel de ware voor hem ben. Hoezo schuldgevoel? Omdat hij zegt dat hij het verschrikkelijk zou vinden als ik met een andere jongen zou zoenen, dat hij niet slaapt omdat hij bang is dat ik uit ga en iets doe wat hij niet wil?

Waar komt dat schuldgevoel vandaan? Waarom ben ik zo intens verdrietig, en waarom hou ik die hoop dat het goed komt? Omdat hij zegt dat het misschien wel zo is? Omdat hij zegt dat hij me niet kwijt wil uit zijn leven?

PFF.....