Gister lang gesproken met de beste vriend van mijn vriend. Die zich toch wel erg betrokken voelt bij de situatie zoals die op dat moment is.

Zelf zegt hij dat hij natuurlijk een groot risico neemt door mij te bellen, en daarmee zijn beste vriend af te vallen. Maar anderzijds, kon hij het niet aanzien wat er op dit moment gebeurde en hoopt hij de chaos in mijn hoofd iets op orde te krijgen.

Naar zijn mening is mijn vriend, stapelgek op mij, hij zegt dat de waardering die mijn vriend (voor eht gemak even S. ) voor mij heeft ongekend hoog is. Zijn beste vriend zegt zeker te weten dat S. nooit van iemand gehouden heeft zoals hij van mij houdt. Maar hij legde ook uit dat zowel hij als S. van nature altijd de drang hebben een vrouw helemaal te ontdekken, spanning te voel... Eigenlijk gewoon hun l*l achterna lopen, dat is een drang die wel onderdrukt kan worden maar altijd aanwezig is bij hem. Hij kan schijnbaar, die twee dingen ook volledig los van elkaar zien. Die vriend twijfelt er ook aan of S. ooit verliefd is geweest, niet alleen op mij, maar gewoon in algemeen... Ooit..

Die vriend denkt dat die "need" ooit zal verdwijnen, omdat S. op een gegeven moment zal kiezen voor de veiligheid en geborgenheid, maar dat die drang nu te sterk aanwezig is, en te prominent. Rationeel is S. helemaal hotel de botel, maar het gevoel dat zijn lichaam heeft dat is er niet. Die vriend noemde het een strijd tussen hoofd en l*l, niet zo zeer tussen hoofd en hart. Wat mij natuurlijk kwetst. Hij geeft aan niet voor hem te kunnen spreken, en het niet zeker te weten, maar omdat zij elkaar door en door kennen, als vrienden, schat hij het zo in.

Die vriend weet ook zeker dat hij het verschrikkelijk zou vinden als het uit gaat, en dat hij verscheurd zou zijn, maar hij denkt niet dat S. achter me aan zou rennen, om mij weer terug te krijgen. Hij zegt wel; als jij hem voer een paar maanden terug zou willen, dan gebeurt dat zo, want de enorme liefde die hij voor jou voelt zal nooit verdwijnen, zelfs over 5 jaar niet.

Hij geeft aan dat ik S. als persoon veranderd heb, en dat hij al vele concessies voor mij gedaan heeft. Maar hij denkt niet dat er een wezelijke verandering zal zijn in zijn gevoel/ gedrag.

Eigenlijk zo klaar als een klontje dus... Ik moet rennen... Maar waarheen? Ik kan niet rennen, ik kan alleen maar hopen, hopen dat het goed komt. hopen dat zijn hart en hoofd en alles daarbij, allemaal dezelfde richting op gaan staan, en dat die richting mij staan...