Andere woorden heb ik niet voor hoe ik me op dit moment voel. Ik had op advies geen contact meer opgenomen met mijn ex en besloten te wachten tot hij zelf zou komen om de laatste dingen te regelen. Vandaag kreeg ik in alle vroegte een sms dat hij dat graag na het weekend wilde doen.

Al mijn moed bij elkaar geraapt en gezegd dat dat goed is en dat ik het graag wilde afhandelen omdat ik er nog eens over nagedacht heb en dat we beter geen contact meer konden hebben. Krijg ik terug dat hij dat ook vind omdat hij het er toch te moeilijk mee heeft. Met name nadat hij me weer gezien heeft.

sinds de laatste keer dat ik hem zag zondag krijg ik nu zo nu en dan een sms en stuur ik zo nu en dan iets terug. Altijd onschuldig en altijd met liefs vanuit beide kanten.

Ik begin echter te denken dat wat we nu aan het doen zijn gewoon niet goed is. Ik kom zo niet los van hem terwijl het voor hem gewoon een vriendschappelijk iets is. Hij zal nog een maal bij me langs moeten komen om iets op te halen en dan is het klaar.. geen reden meer om elkaar te zien of te spreken.

Woorden schieten eigenlijk te kort voor dit moment. Alhoewel wellicht zijn het niet de woorden maar mijn eigen onkunde die te korst schiet in het verwoorden van alle emoties die door me heen gaan. Het is een achtbaan, een wervelwind, een waterval en het is een leegte allemaal in een.

Ik heb zojuist opgehangen met mijn ex en moet even van me afschrijven.

Het is prettig om met mensen te kunnen praten over je verdriet. Wat minder prettig is, voor mij althans, zijn de mensen met wie je er niet over wilt praten maar die je wel bestoken met vragen en opmerkingen.

Na bijna drie dagen radiostilte kon ik het gisteravond toch niet meer volhouden. Het kijken naar zijn spullen in mijn huis, wetend dat de laatste keer elkaar zien nog moest komen.. ik werd gek!

Na een tweetal dage van minimaal contact over spullen en afhandelen is er weer complete radiostilte. Geen mail, geen sms, geen belletje. Hoe stiller het om mij heen wordt hoe luider de gedachten in mijn hoofd zijn. Waarom neemt hij geen contact meer op? We zouden het toch als volwassenen oplossen?

De weekenden lijken samen te spannen om mij het gevoel te geven nog meer alleen te zijn dan in werkelijkheid is. Hoezeer ik ook mijn best doe niet aan hem te denken, niet te willen vissen naar het waarom lijkt een deel van mijn hersenen speciaal gereserveerd te zijn om nou juist dat te doen.