Na bijna drie dagen radiostilte kon ik het gisteravond toch niet meer volhouden. Het kijken naar zijn spullen in mijn huis, wetend dat de laatste keer elkaar zien nog moest komen.. ik werd gek!
Tegen beter weten in toch maar een sms gestuurd. Een aardige sms met dat iets me aan hem deed denken en dat ik ook hoopte dat we op den duur gewoon contact konden houden (net als in zijn eerste sms naar mij nu dik 8 dagen geleden). Toen kreeg ik wel binnen vijf minuten een sms terug met een reactie en dat hij komende week wel zou komen. Zou het dan eindelijk, eindelijk over zijn zodat ik kan gaan verwerken... Ik weet dat hij alleen voor die spullen komt. Uit zijn sms, of het feit dat ik tot nu toe alleen contact heb opgenomen blijkt niks meer van genegenheid of wat dan ook.
Natuurlijk heb ik weer een hele nacht wakker gelegen uit ellende en hoop. Mensen ik hoop dat het na deze week ook voor mij echt afgesloten kan worden.. ik wil los kunnen laten!!
Stapje voor stapje
He meis...ik kan me voorstellen dat na toch weer contact, hoe summier dan ook, je weer even lam geslagen bent.
Tja de spullen moeten inderdaad verdeeld worden, en ik hoop echt dat hij het snel komt doen.
Want anders blijf je echt heen en weer geslagen tussen over en hoop....
Maar zelfs al zou hij met een grote bos bloemen daar staan en een ontzettende hoop spijt.
Zou het dan echt weer zo worden als voorheen, zou je echt willen leven met een liefde waar je constant moet gaan afvragen of hij niet weer de benen gaat nemen?
Het is zo ontzettend moeilijk en wij hebben het gevoel dat als hij maar terugkomt dan is in ieder geval alle pijn weg.
Maar het probleem blijft, en ook het feit dat hij er voor gekozen om weg te lopen en niet de issues uit te praten en een oplossing te zoeken.
Heel hard en dat is iets waar ik ook mee moet dealen,.....maar ik weet ook dat ik niet met iemand samen wil zijn die niet in ieder geval samen met mij het wil oplossen..
Het is gewoon K.T maar wel de harde waarheid.
Enfin Christa...ik wens je heeeeeel veel sterkte en een grote hug vanuit hier...stapje voor stapje komen we er wel doorheen hoor! x
naar
@Christa,
Het is allemaal zo zwaar he? Ik kan je wel zeggen, dat ik het zelfde heb meegemaakt als jij..ik heb hem toen een afscheidsmail gestuurd en daar is hij toen erg van geschrokken omdat het dan zo definitief zou zijn tussen ons. Maar hij had ook zijn spullen hier nog staan, ik heb ze toen goed opgeborgen om ze niet meer te kunnen zien. Ik heb hem destijds gemaild dat zijn spullen klaar stonden en hij reageerde er gewoon niet op. Tot ik die afscheidsmail stuurde, toen reageerde hij dat ie mij niet kwijt wilde en nog een kans wilde. Ik heb hem dus weer terug in mijn leven. Het is weer als voorheen alleen we wonen apart, we zijn aan het latten en we merken dat het beter gaat maar dat we elkaar wel erg missen als we elkaar een week niet hebben gezien..
Al met al..ik wil niet zeggen dat het bij jullie goed zal komen, maar ik wil je laten weten dat er alles kan gebeuren..
Meid berg zijn spullen op zodat je ze niet meer ziet..en hij komt echt wel zijn spullen ophalen, het is gewoon
Kwalitatief Uitermate Teleurstellend allemaal..
Ik wens je heel veel sterkte
dikke knuffel
Kiki
@kiki en JoyandPain
Dank je voor jullie beide reacties. Het is idd nog een mix van beide.. Aan de ene kant kan ik me heel goed vinden in het niet willen van iemand die bij je weg is gegaan en die dus niet samen met mij het op kan lossen. Ik ken mijzelf goed genoeg om te weten dat ik idd altijd bang zou zijn dat hij me wederom in de steek laat maar gevoelsmatig wil ik dit nog niet inzien.
Aan de andere kant lees ik het verhaal over hoe het weer is goedgekomen en dan lijkt mijn hele wezen het uit te schreeuwen in een lange: "dat wil ik ook!!!"
Het is wel super om te weten hoe een ieder meedenkt en meeleeft en wederom is mijn dank daarvoor groot. Ik lees hier veel goede dingen en verhalen van sterke mensen en ik kan alleen maar zeggen; mijn bewondering voor allen!
liefs