Woorden schieten eigenlijk te kort voor dit moment. Alhoewel wellicht zijn het niet de woorden maar mijn eigen onkunde die te korst schiet in het verwoorden van alle emoties die door me heen gaan. Het is een achtbaan, een wervelwind, een waterval en het is een leegte allemaal in een.

Eindelijk hebben we ons laatste afscheid gehad. De spullen zijn opgehaald. Wat voelde hij zich ongemakkelijk. Toch is hij nog even gebleven. Hebben zelfs even gelachen. Het was fijn me te zien gaf hij aan, zag er goed uit. Heb me netjes gedragen. Niet emotioneel geworden. Het ging goed met hem. Alleen die woorden te horen brachten me al een steek die ik uren later nog voelde. Heb gezegd dat het ook goed met me ging. Dat het moeilijk was maar dat ik het heb geaccepteerd.

We hebben het niet eens echt gehad over de breuk. Kleine zinnetjes die meer van mij kwamen dan van hem maar ben er niet op doorgegaan. Het was simpelweg te fijn en te pijnlijk tegelijk om hem te zien.

Bij de deur zoende hij me vaarwel met een ik bel je nog wel...

Ik weet dat hij het puur vriendschappelijk is, Weet dat ik zelfs niet eens er van uit mag gaan dat hij dit wel gaat doen en wellicht moet ik er ook over nadenken of ik dat wel wil. Hij is als een verslaving op dit moment die niet goed voor me is. De verslaving waar ik eigenlijk niet van af wil.