Ik heb even jullie advies nodig als dat mag..

Voor wie mijn verhaal niet gevolgd heeft: Sinds bijna 2 1/2 maand is mijn relatie over. Hij heeft er een punt achter gezet. Na de bewuste avond heb ik totaal niets meer van hem gehoord. Ik heb nog 2 (ik vind mooie) brieven geschreven, waar ik geen enkele reactie op gehad heb. Dit doet mij vreselijk pijn. Ik merk dat ik iemand ben die moeilijk kan loslaten. En ik denk doordat ik niets van hem gehoord heb, dat voor mij moeilijker maakt. Ik blijf nog met veel vragen zitten. En tuurlijk heb ik net als velen van jullie hier ook nog de hoop dat het nog goed komt. Althans bij mij is het zo dat ik denk dat hij het gevoel niet aan kan, het hem te moeilijk werd en dus vlucht voor de situatie. Maar dat hij eigenlijk nog wel van me houdt. Eigenlijk wil ik dus heel graag met hem praten. In de hoop dat ik het kan begrijpen en los laten. Maar ik durf hem simpelweg niet te bellen of er heen te gaan, vanwege zijn eventuele reactie, mijn reactie of als er een ander is. Maar het borreld wel erg dat ik met hem wil praten. Ik wil verder. Dus nou het volgende.. Aankomend weekend is hij jarig. Dat brengt natuurlijk weer wat teweeg bij mij. Ik wil graag wat van me laten horen. En tegelijkertijd hem duidelijk maken dat ik graag met hem wil praten. Dat hij deze radiostilte wil zodat hij los van mij kan komen, maar ik ook los wil komen en daarvoor wel contact nodig heb. En ik ook wel vind dat ik wat antwoorden mag hebben.. Dus ik wou hem een kaart sturen en nu had ik iets bedacht voor de tekst. Maar willen jullie die tekst lezen en je advies erover geven. Of het duidelijk is, niet te wanhopig, te confronterend, of wat dan ook. Dit is de tekst:

Ik weet het niet meer. Het lukt me niet meer. Ik blijf hem maar missen. Het gevoel in mijn buik doet zo'n pijn. Het lijkt wel of ik hem weer steeds meer ga missen. Waarom? Waarom lukt het mij niet om verder te gaan. ik heb zo'n verdriet. Ik wil hem spreken. Voel me nu zo rot dat ik hem zelfs net thuis heb gebeld. Hij was niet thuis. Ik mis hem. Het lukt me niet. Waarom lukt het niet. Als ik al die verhalen hier lees, gaan jullie allemaal verder. Ik voel me zo anders en miss wel stom, want ik kom niet verder. Ik hou alleen maar de schijn hoog en diep van binnen leid ik. Ik mis hem en hou van hem. En doordat ik de schijn hoog hou, komt het eruit op momenten dat ik het totaaaaaal niet wil. Net als nu, zou voetbal in de krpeg gaan kijken. Maar nu zit ik overstuur alleen thuis. Omdat ik zo stom ben om hem niet niet uit mijn hoofd te krijgen. Ik wil dit echt niet, ik voel me zo rot. Wat doe ik mis? Ik doe genoeg leuke dingen nu, maar het leidt alleen af. Mijn gevoel blijft en komt er nu op de rotste momenten uit. Ik wil zo niet verder. Heeft iemand tips of advies. Ik voel me zo eenzaam en mis hem enorm. Waarom lukt het mij niet. Ik wil hem ook spreken, het lijkt doordat ik niets van hem gehoord heb het daarom moeilijker is om hem los te laten. Zou dat het zijn of kan ik gewoon niet los laten?

Ik heb weer een rot dag. Wanneer gaat hij nou eens uit mijn hoofd. Ik word er zo moe van. Er is nog geen dag geweest dat ik niet aan hem gedacht heb. Ik voel me zo rot. Ik mis hem zo. Ik probeer door te gaan, maar dat valt me vandaag wel erg zwaar. Zal wel komen doordat ik moe ben, druk met werk, moeder int ziekenhuis.. Ik weet het niet, ik hoop het maar. Ik wil zo graag verder en hem vergeten, of althans er niet meer elke dag zo mee bezig zijn. Maar het is zo moeilijk, hij blijft maar door mijn hoofd spoken. Er zijn ook (bijna) geen mensen meer in mijn omgeving waar ik er echt mee over kan praten.

7 jaar geleden is mijn moeder erg ziek geweest en kantje na dood geweest. Vanmiddag belde mijn broer mij op het werk dat ik met spoed terug moest bellen. Er was iets met mama. Ik ben zo snel mogelijk naar haar huis gegaan en de dokter was daar. Zag even alles van 7 jaar geleden opnieuw voorbij flitsen en was bang voor het ergste. Weet toch dat toen het net uit was met mijn ex, ik hoopte dat er niets met mijn moeder gebeurde (zou overlijden). Want dan wist ik niet of ik het nog zou trekken. Vandaag is er toch wat gebeurt. We hebben de testuitslagen nog niet volledig, maar waarschijnlijk heeft ze een atak (bloedpropje in de hersenen) gehad.

Ik mis mijn maatje. Het is nu 5 weken uit. Het verdriet en alles is er nog. Maar ik mis op dit moment gewoon mijn maatje. Ik wil de dingen met hem delen. Tuurlijk heb ik mijn familie en vrienden. Maar het blijft toch echt anders, afstandelijker. Met mijn ex was het gewoon intens. Hij wist alles van mij en ik van hem, we waren een deel van elkaar. Er was iemand die mijn verhalen wou weten als ik hem sprak. Het gevoel blijft anders bij mijn familie en vrienden, dat kunnen hun nooit opvullen. Ik mis het gevoel, ik mis mijn maatje. En voel me hierdoor best eenzaam, niet begrepen. Ik mis een stuk.

Mijn ex is zeker type 6, met een btje 2 erbij. Dat even ter info voor mijn blog.
Ik heb vanmiddag bij mijn ex een brief door zijn bus gedaan. Een hele mooie, intense, respectvolle, krachtige en liefdevolle brief. Alleen ook ontzettend afsluitend voor mij. Er staat in dat ik begrijp hoe het zit, weet dat het nu niet kan, ik mezelf niets mag verwijten. Dat hij een grote muur om zich heeft staan, ik denk dat hij zijn gevoel niet onder ogen komt (durft niet) en dat ik nu begrijp het nu niet kan. Hij voelt mijn liefde niet, maar ervaart het als lastig. En dat ik mijn liefde niet mag en kan gebruiken om die muur af te breken, dat zal hij zelf moeten en willen doen. Ook bedank ik hem voor de mooie herinneringen en tijd, dat ik in hem geloof en weet dat hij echt van mij gehouden heeft. Dat ik hem nooit zal vergeten, altijd van hem hou en onze herinneringen koester. Al met al een mooie krachtige brief. Maar voor mij ozo afsluitend. Vooral omdat ik erg ?¢‚ǨÀúzeker' overkom, terwijl ik dat totaal niet ben. Ik ben zo bang dat ik hier de laatste hoop die ik had zelf mee stop. Ik laat duidelijk merken dat het zo goed is en hem dankbaar voor de dingen ben. Afsluitend dus. En dat vind ik zo eng en moeilijk. Hiermee is het echt klaar. En ik weet dat dat moet en beter voor mij is, ik kan niet altijd aan hem blijven ?¢‚ǨÀúhangen'. Maar jeetje wat moeilijk zeg. Ik zit steeds op de klok te kijken, wanneer hij het gelezen zou hebben, of ik iets hoor, wat hij denkt/voelt, bla, bla. Ik wil nu niet alleen thuis zijn, maar is niet anders.

Ik heb van de week het inzicht gekregen over waarom het niet meer loopt tussen mijn ex en mij en waarom ik nu niets meer van hem hoor. Ik zal daar nog over schrijven hier, maar dat lukt me nu even niet. Want ik heb even een dipje. Het is zondag, moederdag, mooi weer. Ik borrel weer van de fijne herinneringen en verdriet. Ik mis hem zo. De tranen rollen weer over mijn wangen. Het lijkt ieder weekend wel raak te zijn. Dat ik hem zo mis. De sterkte ingeving die ik v/d week had over hoe het zit/zat tussen ons is weg en ik voel me zo rot.. Wanneer houdt het op. Wanneer mis ik hem niet meer. Ik hou nog zoveel van hem, waarom moet dit zo. Ik wil ook zo graag verder gaan, net als hij doet. Ik had zo'n zin in vanmiddag. Lekker geen afspraken en tijd voor mezelf. Maar nu zit ik weer huilend achter de pc. En denk ik dat ik vanmiddag niet verder kom dan huilend op de bank. Ik mis hem nog zo met heel mijn hart en wou dat ik minder aan hem kon denken. Dat gebeurt het al wel, maar het gevoel blijft zo moeilijk. Het doet pijn..