Gewoon naar de kroeg gaan inderdaad!! Kom op! Je zal zien dat je je beter voelt als je er eenmaal bent. Sterkte!

Je doet niks verkeerd en het is ook helemaal niet raar dat je het gevoel hebt dat je niet echt vooruit komt. Meis, jij zit er nog minder lang in dan ik en ik heb er ook nog net zoveel last van als jij hier omschrijft. Het gaat nou eenmaal niet zo makkelijk weg. Ik heb hier ook in mijn eentje op de bank die voetbalwedstrijd gekeken omdat ik ook even geen behoefte had aan gezelschap. En die wedstrijd vond ik amper interessant, omdat mijn gedachten ook steeds naar haar afdwaalden.

Maar knap dat je de stap gezet hebt om contact met hem te zoeken! Dapper van je. Dat moet eng geweest zijn. En een teleurstelling misschien toch wel toen je hem niet te pakken kreeg - had je je eindelijk zover gekregen, levert het niks op.

Maar goed, zomerse dagen, prachtig weer en het gaat allemaal een beetje aan je voorbij he. Het verdriet wat steeds de boventoon voert. Het slaat je een beetje lam. Zeker als er gedachten in je hoofd opkomen hoe mooi het allemaal wel niet zou kunnen zijn als hij er nog maar zou zijn... Dan schiet het niet op met loslaten inderdaad.

Zeker zolang je blijft idealiseren, blijft verheerlijken wat er was tussen jullie, is het moeilijk. Je geest wil geen afstand doen van iets waarvan jij zo je best aan het doen bent om het te koesteren, om juist aan je geest duidelijk te maken hoe belangrijk en bijzonder het wel niet is. Dan is het niet zo gek dat het er niet erg snel uitgaat. En bij mijzelf gaat dat net zo, maar ik bewaar nu even die status quo totdat ik mijn (hopelijk niet) laatste gesprek gehad heb. Als je er helemaal over uit bent dat dit het is, dat het over is en je bent niks meer van plan te doen, is het echter handiger om te proberen toch minder te verheerlijken en erbij stil te staan dat je zelf eigenlijk wel een heel leuk iemand bent. His loss, dat idee. Dat doet mij wel goed, als ik mezelf zoiets wijs kan maken (en soms lukt het nog ook!).

Denk ik ook wel eens bij mezelf... Wat ik allemaal nu niet uitspook om toch nog ondanks alles te proberen haar terug te krijgen - er zouden vast een hoop meisjes zijn aan wie het wel besteed zou zijn dat ik me zo inzet, als het dan uiteindelijk aan haar toch niet besteed blijkt. En dan vind ik mezelf eigenlijk best wel een beetje een aardige vent en dat helpt.

Ik zit er veeeeeeel langer mee dan jou.
Ik kan hem niet loslaten omdat ook mijn gedachtes veels te veel naar hem afdwalen. Ik had een periode waar ik los liet. Totdat ik hem zag. En de laatste tijd zie ik hem veel helaas. En elke keer als ik hem gezien heb word het lastiger. We kunnen nog steeds zo leuk met elkaar omgaan en tis allemaal nog zo schattig tussen ons. Alsof het nooit over is gegaan. Het enigste wat ik doe tot nu toe is hem negeren. Hopend dat hij weg gaat en me niet blijft kwellen. Terwijl hij dat zelf niet weet, niet weet hoeveel pijn hij me doet. Hij geeft om me, zou me altijd willen helpen, maar weet gwn niet wat hij me aanricht.

Vooral omdat hij sijnen geeft, kan ook schijn zijn. Maar gwn dingen die laten merken dat hij het er ook niet mee eens is dat we niet samen zijn.

Meid, tips die ik je kan geven zijn: Ga lekker veel gekke en leuke dingen doen met vrienden. Die helpen je eroverheen. Je op andere gedachtes brengen. Kheb een vriendin die telkens zegt als ik wat over hem vertel: wat een sukkel is het ook. Nog steeds contact met je opnemen. Dan ga je je sterker voelen en ga ik idd denken, wat een loser. Wrm kan hij mij niet met rust laten?
Het komt wel, ik merk ook steeds meer aan mezelf dat ik niemand meer nodig heb.

Houd moed, en blijf sterk. Het komt wel goed met je!

Liefs,
Dearest...

Ja, moeilijk h?ɬ®, dat loslaten. Soms heb ik het idee dat ik vooruit ga en soms ook niet. Ik heb echt kleine ups en soms hele grote downs.

Ik praat er op zich ook niet zo heel veel over. Wel een beetje maar ik geloof dat niemand echt begrijpt hoe ik me echt voel. Vorige week vrijdag stond ik jankend aan de deur bij mijn beste vriendin. We hadden afgesproken maar in de auto op weg naar haar moest ik echt ontzettend huilen en kon gewoon niet meer ophouden. Ze schrok zich rot en dacht dat er iets ergs was gebeurt. Maar dat was niet zo. Mensen die nog nooit liefdesverdriet hebben gehad begrijpen niet dat je soms zo ontzettend down kunt zijn terwijl er niets "ergs" is gebeurt. Dus ik heb het haar toen uitgelegd. Ik heb haar maar vertelt dat je het kunt vergelijken met een sterfgeval. In beide gevallen is het een rouwperiode. Je rouwt om "iets" dat gebeurt is of om iemand die uit je leven is verdwenen. Je moet leren omgaan met verlies of een acceptatie van een nieuwe situatie die je zelf helemaal niet gewilt hebt maar waar je geen vat op hebt. Misschien kan je dat je omgeving uitleggen?

En zwakte bedoel ik niet als iets enorm negatiefs maar wel als een moment waarop ik verdrietig ben en veel an hem denk, eerlijk gezegd aan hen denk. Ik heb in korte tijd twee exen waar ik nog niet mee klaar ben. Hoeveel ik ook vooruit probeer te gaan het blijft op momenten erg lastig. Vandaag ook weer zo een moment dat ik de laatste zo graag wil bellen. Maar dat kan gelukkig niet, ik heb zijn nummer niet meer. Hij is echt verder aan het gaan met zijn leven maar ik zit hier maar een beetje op de bank. Dit is overigens ook maar een moment opname aangezien ik veel afspraken heb met lieve vrienden. Het lijkt wel of de hele wereld om mij heen gek aan het worden is overal gaan relaties over en ik begrijp er niets meer van. Wel goed dat je naar de kroeg bent gegaan chantal.
een lesje niet geleerd is een lesje over doen x Cleo