Lieve mensen hoe kan het keren en hoe snel kan het veranderen.

Vorige week nog met pijn in mijn lijf, paniekaanvallen en misselijkheid, slecht slapen en eten. Ik moest er iets aan doen en er moest drastisch iets gebeuren zelfs tegen mijn gevoel in. Ik heb keihard alles opgeruimd wat mij aan haar deed denken, ik heb haar niet gecontact hoe graag ik dat ook wilde en ben mijn leven gaan vullen met mooie dingen maar nooit de hoop opgegeven omdat datgene wat ik diep van binnen voel ok is.

Wat een dag......

Mijn liefde stuurde weer een bericht nav een kort briefje van nog geen 100 letters waarin ik mijn excuses aanbood en aangaf dat ik begreep waarom ze een einde aan de relatie maakte. Verder vertelede ik dat er wat bijzondere dingen had meegemaakt.

Zij heeft deze korte brief ontvangen en reageerde al vrij snel met dat ze me bedankte en dat ze graag met me wilde praten. Ik ben daar niet direct op ingegaan en heb het zo gelaten. Toen ik niet snel genoeg reageerde werd ze geïrriteerd en vroeg me of ik haar aan het negeren was.

Wat een aparte tijd zeg het moet niet gekker worden.

Iedere keer als ik besluit voor mijzelf haar volledig uit mijn leven te bannen. Dan begint zij contact met me op te nemen. Door te vragen of ik in de buurt ben van waar ze werkt en zoals gisteravond of ik naar een bepaald tv programma wilde kijken want daar zat ze ook naar te kijken.

Mijn hemel wat een dagen...... Ik word gek, heen en weer geslingerd, verlangend, liefhebbend, hatend, blij en dan weer boos en verdrietig. Hoe veel kan een mens dragen. Ik wou dat ik haar nooit in mijn leven had gehad maar aan de andere kant zijn er zoveel mooie momenten. Juist die mooie momenten doen nu zo'n pijn.

Lieve mensen heel apart is het wel deze situatie. De ene keer voel je je rustig de andere keer opgelucht dan weer boos en verdrietig. Dan ziit je spontaan te huilen en daarna heb je weer lol. Ik snap er geen hout van maar gaoed zal er bij horen. Wat iig wel continue aanwezig is de onzekerheid, het gemis en de scheurende pijn in mijn buik.

Zo er was weer een dag voorbij. Een rare maar bijzondere. Ik merk dat ik van binnen een enorme rust ervaar en dat de pijn aan het weg ebben is en er plaats is voor begrip en acceptatie van de situatie. Hoe pijnlijk en verrot ook door te accepteren is de helft al gewonnen.

de zin die de hele dag door mijn hoofd maalde was Ik mis mijn maatje. Ik heb tegen het einde avond een appje gestuurd met de volgend inhoud

"Vergeef me dat ik je dit stuur maar ik mis mijn lieve leuke aardige mooie maatje"

Hallo lieve mensen

Ik bener gisteren niet aan toe gekomen om een blohg te schrijven omdat ik de hele dag aan het werk was en nu misselijk ben en pijn in mijn buik heb. Ik ben moe en de tol van het weinige slapen en bijna niet eten en drinken begint zijn tol te eisen. Mijn hoofd speelt spelletjes met mij en mijn hart is uit mijn lijf gerukt. Ik voel een groot gapend gat want mijn meisje, de liefde van mijn leven, mijn maatje is er niet meer en mijn hemel wat mis ik haar.