Lieve mensen hoe kan het keren en hoe snel kan het veranderen.

Vorige week nog met pijn in mijn lijf, paniekaanvallen en misselijkheid, slecht slapen en eten. Ik moest er iets aan doen en er moest drastisch iets gebeuren zelfs tegen mijn gevoel in. Ik heb keihard alles opgeruimd wat mij aan haar deed denken, ik heb haar niet gecontact hoe graag ik dat ook wilde en ben mijn leven gaan vullen met mooie dingen maar nooit de hoop opgegeven omdat datgene wat ik diep van binnen voel ok is.

Het was en martelgang met vluchtige slaapjes met flarderige dromen. En ineens was daar contact van haar uit waar ik mondjes maat op reageerde en ik ook weer net zo snel afkapte als dat het begon. Ik dacht wat jij mij dumpen en nu contact zoeken dat bepaal ik zelf wel. Nu moet ik wel eerlijk zijn dat dat niet zo makkelijk gaat als dat ik het hier schrijf. Maar ik merkte wel ergens dat het een bevrijding gaf dat ik meer boven de situatie stond of zo. Gaf ook wel een fijn gevoel dat zij degene was die mij ging contacten. En toen ineens zaterdag nacht een mail van haaar heel kort.

In de mail bood ze haar excuses aan voor het feit dat ze zich als een kutwijf had gedragen (zijn haar letterlijke woorden) en dat ze graag snel met me wilde spreken. Ik kon niet geloven wat ik las maar heb er niet direct op gereageerd. Niet te eager dacht ik en laat maar even wachten. In de middag een luchtige reactie gegeven waarin ik haar dankte voor de mail en dat we natuurlijk altijd konden praten. Zij wilde direct zaterdagavond al bellen. Dat heb ik afgehouden aangezien ik een verjaardag had. Duss gisteravond gebeld met video erbij. Ik moet je zeggen ik was dood zenuwachtig en wat ik zag was de liefde van mijn leven met veel opgekropte emoties en toen ik haar vroeg hoe het ging brak ze. Ik heb naar haar geluisterd en zij naar mij. We zaten te flirten, maakten grapjes, staken onze tongen naar elkaar uity, gaven elkaar in beeld een sigaet door en na een half uur zei ze dat ze iets moest doen maar zo weer terug zou bellen. k heb aangegeven dat ik het voor nu eer bij wilde laten om dat ik moe was en naar bed wilden (dat was ook zo maar zat liever met haar aan de telefoon maar wilde de kaarten in mijn handen houden) Ze zei ok en ze zou even nadenken over een avoind waarop we weer bij elkaar zouden zijn even wat smaen eten en praten. Ik kan jke niet vertellen hoe opgelucht ik naar bed ging. ik appte haar voor het slapen gaan dat ik het fijn vond om met haar te spreken en zij appte terug dat ze het ook fijn had gevonden.

Vanmorgen kreeg ik een berichtje dat ze had nagedacht en dat ze deze week nog niet af wildde spreken omdat ze nog te emotioneel was en dat ze nog met een hulpverlener wilde spreken voor haarzelf alvorens met me af te spreken.

Ik vond dit wel jammer maar goed geduld is een schone zaak en 3 weken geleden was de deur keihard dicht wilde ze me ook nooit meer zien. ik voelde diep van binnen dat het goed was dat we elkaar kenden en dat zij mijn liefde is. Ik was emotioneel natuurlijk kapot maar ergens diep van binnen was het ok. 3 weken lang bijna niets van me laten horen en heb me gefocust op andere dingen en dan nu 3 weken later de deur wagenwijd open. Ik houd nog steeds de afstand en zou het liefste willen bellken mailen en appen maar ik wil dat zij het doet.

Ik houd nog een slag om de arm maar heb gemerkt dat de wonderen de wereld nog niet uit zijn en dat blijkt wel want er is contact en met een beetje geluk heb ik straks de liefde van mijn leven weer in mijn armen !!