Ik heb me weer eens gek laten maken. Sinds tijden voelde ik weer eens kriebels, een klik, vond ik iemand leuk en interessant. Hoewel ik wist dat hij aan veel punten niet voldeed waardoor ik beter had kunnen weten. En toch trok hij me aan. Het jonge, speelse, spontane en sportieve. Een afspraak gehad en een tweede gepland. Zijn initiatief. De tweede afspraak al een keer verzet door hem, naar een paar weken later door niet passende agenda’s. Vervolgens weer een afzegging en dus een teleurstelling van mijn kant.

Dank voor jullie reacties. Doet me erg goed om te lezen en het maakt me nog eens goed bewust dat ik knopen moet doorhakken en moet doorzetten, hoe moeilijk ik dit ook vind. Eigenlijk klopt het ook gewoon van wat jullie zeggen, ik weet het eigenlijk ook wel, maar toch... Op de 1 of andere manier ben ik toch aan het twijfelen gebracht en sta ik blijkbaar niet zo sterk in mijn schoenen en ben ik niet zo standvastig. Ik weet dat hij me niet waard is, ik weet dat er nooit een gelijkwaardige relatie zal zijn, ik weet dat er teveel is gebeurd en ik weet dat ik hem achter mij moet laten en me moet richten op het heden en de toekomst.

Het is nu meer dan een jaar geleden dat mijn relatie van 6 jaar is verbroken. Pas ongeveer 6 maanden geleden heb ik bewust het contact met mijn ex verbroken. Ik dacht eerst dat ik het wel kon, vrienden blijven, maar helaas lukte mij dat niet. Prima dat hij op een gegeven moment een nieuwe vriendin had, het was immers uit maar nee ik hoefde er niet mee geconfronteerd te worden aangezien mijn gevoelens voor hem niet over waren en het mij blijkbaar teveel deed. Ik wilde rust en verder met mij leven dus vandaar mijn besluit. Heb het er moeilijk meegehad om geen contact meer met hem te zoeken, maar ik heb het volgehouden. Het ging redelijk goed, was weer een beetje tevreden met mijn leven en had het voor mezelf weer redelijk op een rijtje. Mijn ex was nog niet uit mijn gedachte maar heb het een plekje kunnen geven en was er niet meer continue mee bezig. Halverwege augustus heb ik hem nog wel een brief geschreven waarin ik alles nog even de revu liet passeren, gewoon om het van me af te schrijven. Uiteindelijk heb ik deze brief puur voor mezelf geschreven en dus niet verstuurd... Twee weken later open ik mijn mailbox en tot mijn schrik zie ik daar een mail van mijn ex. Misschien had ik de mail niet moeten lezen en gelijk moeten deleten, maar dat heb ik niet gedaan. Hij schreef dat hij het steeds moeilijker had om geen contact met mij te zoeken, dat hij nog wel een relatie had met dat meisje maar dat ik maar door zijn hoofd bleef spoken. Dat hij heel erg twijfelde of hij wel een goede keus had gemaakt en of ik hem toch niet in zijn hart had geraakt en mij nu liet wegglippen. Hij eindigde met de vraag of ik toch niet binnenkort een keer met hem wilde afspreken. Bam, mijn hart ging gelijk tekeer, zo stom hoe zoiets werkt...

Zo, ik kan eindelijk zeggen dat ik oprecht blij ben dat ik het contact met mijn ex heb verbroken. Ik merk dat ik er minder mee bezig ben dan toen ik nog wel contact met hem had. Gelukkig scheelt het dat we niet bij elkaar in de buurt wonen en dat ik dus ook niet met hem geconfronteerd word op onverwachte momenten. Of dat we zo goed met elkaars vrienden omgingen dat ik daar nu nog steeds mee zou willen omgaan. Het enige nadeel is misschien het uitgaansleven omdat hij naar gelegenheden toegaat die ik ook leuk vind en ik daar nu dus bewust niet naartoe ga. Moet mezelf uberhaupt maar eens schop onder mn kont geven om nieuwe tentjes op te zoeken.

Vannacht ging het niet zo goed. Ik werd overvallen door emoties, door verdriet. Een kraan die open stond en die niet te stoppen leek. Je vraagt je af waar al die tranen vandaan komen, of ze niet een keer op zijn. Maar nee, het gaat maar door. Zomaar uit het niets. Of toch, komt het toch omdat hij die avond nog even ter sprake is geweest. Dat je probeert dingen af te sluiten, dat je vraagt of iemand anders nog wat bij hem wil afleveren omdat je zelf het contact wilt verbreken. Dat je dan hoort dat hij hem nog even gesproken heeft die dag en dat je te horen krijgt dat hij naar je gevraagd heeft?¢‚Ǩ¬¶

Wat kunnen bepaalde beslissingen toch weer veel gevoelens omhoog halen. Eigenlijk ging het wel redelijk goed de laatste tijd. Maar nu ik heb besloten om het contact met mn ex te verbreken, komt er toch weer een hoop in me los.
Ik voel me nu verdrietig en een beetje eenzaam. Vandaar dat ik nu maar weer even aan het schrijven ben. Misschien dat het een klein beetje helpt om van dit gevoel af te komen. Zittend op de bank vraag ik me af hoe hij zijn weekend heeft ingevuld, al wil ik dat eigenlijk niet eens weten aangezien dat vast met zijn nieuwe vriendin is. Het zijn dingen die ik me niet af moet vragen, maar toch doe ik dat.

Hallo lieve mensen,

Allereerst bedankt voor de reacties op mijn vorige bericht.
Het doet me goed om die te lezen en het bevestigd nogmaals dat ik er goed aan heb gedaan. Want ja ik moet echt toegeven dat ik nu wel een beetje spijt heb van mijn mail. Spijt dat ik heb aangegeven dat ik eigenlijk geen vrienden kan zijn omdat er aan mijn kant nog zoveel gevoel is. Ik moet me echt inhouden om niet nogmaals een mail te sturen, maar als ik goed nadenk weet ik dat ik dat niet moet doen. Maar oooh wat wil ik dat graag toch wel doen! Ik had eigenlijk ook wel een reactie van hem verwacht, maar helemaal niks. Stom he dat ik nu denk dat hij boos is of dat hij het mij kwalijk neemt. Voelt niet fijn dat ik zijn reactie hierop niet weet en dat hij niet gereageerd heeft. Maar ja ik heb natuurlijk ook aangegeven dat ik geen contact meer wil, dus misschien ook logisch dat hij niet reageert. Misschien had ik het ook niet per email moet doen maar had ik het hem face to face moeten zeggen of via de telefoon. Weet het ook niet, lastig allemaal.