Dank voor jullie reacties. Doet me erg goed om te lezen en het maakt me nog eens goed bewust dat ik knopen moet doorhakken en moet doorzetten, hoe moeilijk ik dit ook vind. Eigenlijk klopt het ook gewoon van wat jullie zeggen, ik weet het eigenlijk ook wel, maar toch... Op de 1 of andere manier ben ik toch aan het twijfelen gebracht en sta ik blijkbaar niet zo sterk in mijn schoenen en ben ik niet zo standvastig. Ik weet dat hij me niet waard is, ik weet dat er nooit een gelijkwaardige relatie zal zijn, ik weet dat er teveel is gebeurd en ik weet dat ik hem achter mij moet laten en me moet richten op het heden en de toekomst.
Hij mag dan niet weten wat hij wil, maar ik weet dondersgoed wat ik wil en dat is inderdaad iets wat hij me niet geven kan. Waarom vind ik het dan toch zo moeilijk om voet bij stuk te houden en ben ik zo snel aan het twijfelen te brengen? Ik weet ook wel dat ik vast weer iemand tegenkom die mij dit wel kan geven, maar ook in mijn eentje kan ik me prima redden.
Waarom zit ik dan nog op antwoord te wachten op mijn vorige mail? Ik heb werkelijk geen flauw idee waarom ik dat doe en voel me ook best stom daarover. Twijfels na al die tijd, dat moet mij toch genoeg zeggen. Het zegt mij dat hij nog erg zoekende is, nog steeds niet weet wat hij wil en dat ik het inderdaad niet voor hem ben want anders hij niet zo gehandeld. Hij heeft mij pijn gedaan, laten vallen, gekwetst, vertrouwen beschaamd, niet respectvol behandeld en met mijn gevoelens gespeeld. En ik heb het allemaal toegelaten. Ik heb hem meerdere kansen gegeven en iedere keer kwam ik er teleurgesteld uit. Als ik dit zo lees sta ik versteld van mezelf. Mijn grenzen zijn al zo vaak overschreden, waarom ben ik zo zwak. Wat moet ik hier mee, ik ben er klaar mee. Ik weet het, maar toch heb ik het er moeilijk mee. Ik was redelijk op de goede weg, maar het voelt nu weer heel zwaar.
Zoals vele van jullie zeggen?¢‚Ǩ¬¶ het beste is gewoon geen contact. Ik wil hem ook niet nog een laatste keer zien, want ik zou niet weten wat ik ermee opschiet. Het voelt weer zo enorm klote, alsof ik weer terug bij af ben. Hoewel ik minder geëmotioneerd ben, ben ik er wel weer veel mee bezig in mijn gedachten. Hoop hem weer snel een plek te geven in mij waarin hij niet om aandacht schreeuwt want ik wil rust.