Vannacht ging het niet zo goed. Ik werd overvallen door emoties, door verdriet. Een kraan die open stond en die niet te stoppen leek. Je vraagt je af waar al die tranen vandaan komen, of ze niet een keer op zijn. Maar nee, het gaat maar door. Zomaar uit het niets. Of toch, komt het toch omdat hij die avond nog even ter sprake is geweest. Dat je probeert dingen af te sluiten, dat je vraagt of iemand anders nog wat bij hem wil afleveren omdat je zelf het contact wilt verbreken. Dat je dan hoort dat hij hem nog even gesproken heeft die dag en dat je te horen krijgt dat hij naar je gevraagd heeft?¢‚Ǩ¬¶
Ik wil hem vergeten, ik wil hem loslaten, ik wil dat het mij niet meer kan schelen wat hij allemaal doet, ik wil verder gaan zonder hem. Alleen, het lukt nog niet echt. Een half jaar is het nu uit, en toch gaat hij nog elke dag door mijn hoofd. Waarom krijg ik hem niet uit mijn systeem.
Ik probeer mezelf in te prenten dat het goed is zo. Ik zou ook niet meer met hem verder willen, maar toch kan ik hem niet goed loslaten. Er zijn veel dingen die ik mezelf maar ook hem kwalijk neem. Een relatie van 6 jaar. In die 6 jaar is het al een keer uitgeweest. Ook toen was het zijn keus en heb ik het er moeilijk mee gehad, maar toch heb ik het idee dat ik er toen makkelijker mee kon omgaan. We hebben toen ook contact met elkaar gehouden. Kon hem makkelijker op een afstand houden. Toch zijn we weer naar elkaar toegegroeid. Al heeft het lang geduurd voordat ik mezelf weer helemaal kon geven. Heb heel lang het gevoel gehad dat ik moest oppassen, dat ik me er niet teveel aan moest overgeven. En toch is dat uiteindelijk wel gebeurd. Stom, had ik dit nu maar niet gedaan. Had ik toen maar die bewuste keuze kunnen maken om het niet nog een keer te willen proberen. Maar ik heb het wel geprobeerd. Hij gaf uit zichzelf aan bij mij in te willen trekken. Ik heb nog zo aan hem gevraagd of hij dit echt wilde, of hij het zeker wist. Dat is het moment dat ik mijn gevoel weer helemaal toeliet, dat is wat ik mezelf en hem kwalijk neem. Dat ik dacht dat hij er helemaal voor wilde gaan. Nog geen twee maanden nadat hij bij mij is ingetrokken was het over. Hij miste de spanning, hij twijfelde of dit wel alles was. Via internet had hij contact met andere meiden. Hij smste en ik heb hem hierop aangesproken. Nadat hij eerst alles ontkende en ik hem niet geloofde is alles toch uitgekomen. Ik kreeg een dejavu. De vorige keer is het ook uitgegaan door internetcontacten. Waarom ben ik zo na?ɬØef geweest, zo goed van vertrouwen geweest. Waarom geloofde ik dat hij dit keer wel voor ons wilde gaan. Dat hij wel voor ons wilde vechten, dat hij niet zo snel zou weglopen. Hoewel hij twijfelde heeft hij gelijk aangegeven dat het over was. Ik snapte en snap nog steeds niet waarom hij hier zo makkelijk een eind aan kon en wilde maken. Ik snapte niet waarom hij ?ɬºberhaupt bij mij wilde intrekken als hij ook zo makkelijk weer afscheid kan nemen. In die periode hebben we af en toe wel contact gehad. Na 1 of 2 maanden had hij alweer een nieuwe vriendin. Heeft dit ook voor mij verzwegen maar ik voelde het. Toen ik ernaar vroeg bleek het waar te zijn. Hoewel ik het niet bij hem heb aangegeven heb ik kort daarna geen contact meer met hem gezocht, en hij niet meer met mij. Na ongeveer 2 maanden stuurde hij een mailtje. Een mail waarin hij vroeg hoe het mij ging. Dat hij twijfelde of hij wel contact met mij moest opnemen. Dat ik veel door zijn gedachte ging. Dat het hem speet dat het zo gelopen was. We hebben toen wat over en weer gemaild. Hij gaf aan dat hij het had uitgemaakt met zijn nieuwe vriendin. Het ging te snel en had het idee dat hij van de ene naar de andere hopte om het zo te zeggen. Hij twijfelde of hij destijds wel een goede keuze had gemaakt. Snapte eigenlijk niet zo goed waarom het was uitgegaan. Hoewel ik hem niet terugwilde, deed het me goed om te lezen. We hebben een paar keer gebeld en besloten weer af te spreken. Wederom stom, had ik het allemaal maar afgekapt. Zoals ik al eerder schreef, ik wilde hem niet meer terug maar toch werd er weer iets in mij opgewekt, geopend, kreeg ik toch weer hoop? Ik weet het niet. Ik kreeg niet zo goed hoogte van hem. Ik kreeg het gevoel dat hij spijt had van zijn keuze, maar toch gaf hij het ook allemaal niet zo duidelijk aan. Ben ik hier de fout weer ingegaan? Heb ik dingen gezien die er niet waren? Hij draaide er omheen. Hij vroeg wel dingen, maar zelf was hij gewoon niet duidelijk in wat hij nu eigenlijk wou. Ik probeerde hem weer los te laten. Nieuwjaarsnacht belde hij. Gaf hij aan dat het raar was zo. Dat hij zich al aan het begin van de avond had voorgenomen dat hij mij als eerste wilde bellen. Of hij nieuwjaarsdag mocht langskomen. Ja dat mocht van mij. Het was fijn om hem te zien. Maar ook toen gaf hij weer niet aan wat hij eigenlijk wilde. En ik had geen zin meer om dat te vragen. Gewoon even samen zijn, samen praten, samen theedrinken, samen video kijken. Bij het afscheid kreeg ik een lange stevige knuffel. Daarna is hij nog een keer bij mij geweest en ik een keer bij hem. Toen kreeg ik al het gevoel dat er iets was, dat hij weer niet alles vertelde. Heb hem later uiteindelijk weer op aangesproken. Dat ik niet wist of ik nog wel contact wilde, dat ik het gevoel had dat hij dingen verzweeg. En ja, weer bleek mijn gevoel te kloppen. Hij had een nieuw meisje leren kennen. Vlakbij hem in de buurt. Via internet. Zij had gereageerd op zijn profiel. Hebben een paar keer over en weer gemaild en toen afgesproken. Het klikte. Hij had weer een nieuwe vriendin. Bam! Weer een klap. Het deed me veel pijn. Ik snapte hem niet, maar heb dat niet tegen hem gezegd. Heb alleen aangeven dat het mij pijn deed dat hij weer niet eerlijk was tegen mij. Toch wilde ik het contact toen nog niet verbreken. Ik dacht, hier kan ik wel mee om gaan, als hij maar niks meer verzwijgt. Een paar weken later mailde hij mij, nadat ik vroeg hoe zijn weekend was geweest, dat hij een paar dagen was weggeweest met zijn nieuwe vriendin en dat ze een feest hadden gehad van zijn moeder die 50 werd. Toen realiseerde ik mij dat ik het allemaal niet hoefde te weten. Dat het mij toch nog allemaal teveel deed, dat ik er niet mee kan omgaan. Toen heb ik er bewust voor gekozen om het contact te verbreken. Heb dat dit keer ook bij hem aangegeven. Dat het mij teveel werd en ik niet zo sterk ben. Nu een paar weken geleden.
Nu neem ik hem kwalijk dat hij eind vorig jaar contact met mij heeft opgenomen. Ik neem het mezelf kwalijk dat ik toch weer hoop kreeg. Dat ik al mijn gevoelens weer liet boven komen. Ik neem het mezelf kwalijk dat ik blijkbaar dingen zag die er niet waren. Een grote illusie. Ik snap niet waarom ik hem niet kan loslaten en waarom ik nog zoveel verdriet om hem kan hebben. Ik weet heel goed dat er waarschijnlijk nog wel iemand rondloopt die beter bij mij past, die mij veel meer waard is. Ik zou ook niet meer terugwillen naar m'n ex, maar toch kan hem niet goed loslaten.