Na de jank-depressie van gisteren, voel ik mij vandaag bedriegelijk rustig en mat. Ik zeg 'bedriegelijk', want ik weet hoe de pijnen komen: het is nooit constant, maar altijd in genadeloze vlagen waarbij de beul diep uithaalt, hakt, en dan, tijdens je verdoving, een volgende klap voorbereidt--maar nooit vertellende wanneer die klap gaat komen. Dat vind ik het pijnlijkste; dat je eigenlijk nooit werkelijk voorbereid bent op die plotselinge klap, die er gewoon ineens IS, op de meest onwillekeurige en willekeurige momenten op de dag. Er is altijd maar 1 klein dingetje voor nodig om dat verdriet weer op te laten komen, zo vermoeiend.