Nog 1 dag en dan is het eerste lange weekend uit meerdere voorbij.
Ik moet zeggen vandaag de dag redelijk goed doorgekomen, Pasen gevierd bij mijn zus en gelukkig was heel het gezin er dus dan zijn we al snel met 15 man incl de kleinkinderen en dan krijg ik niet veel tijd om aan hem te denken, ja vorige jaar waren we er samen dus dat doet weer even pijn en mijn kleine neefjes en nichtjes hebben nog helemaal geen idee hoe het allemaal zit dus die vragen nog lekker naar hem maar gelukkig heb ik dan mijn zus die het snel over iets anders heeft.

Gister het smsje niet meer verstuurd mijn oergevoel heeft langer doorgewerkt dan dat ik dacht maar ik moet ook eerlijk bekennen ik gooi het nu dus weer over een andere boeg gewoon niets laten horen dan gaat ie me misschien wel missen.

Zaterdagavond idols is op en ik zit met mijn breezertje te kijken ... alleen ...
Diep triest, tranen over mijn wangen voel me echt klote daarom maar besloten om mijn verhaal maar weer even in mijn dagboek te schrijven want hoe raar het klinkt als ik hier weer mijn verhaal heb gezet krijg ik altijd zo'n oergevoel ik kan de wereld aan ik heb hem niet nodig. Dan heb ik echt zoiets van dit komt wel goed met mij en zodra dit oergevoel is afgelopen is het bedtijd en ben ik weer een avond doorgekomen.

Een vriend ( mijn enigste op dit moment ) belde al op ga je mee op stap maar daar ben ik nog helemaal niet aan toe, ging ik eerst lekker voor de lol beetje zuipen en dansen en om 5 uur mijn bed in rollen ga je nu toch vanuit een heel ander standpunt op stap, beetje gedragen want je weet maar nooit wie je tegenkomt misschien een potentiele levenspartner ??? HAHA nog helemaal geen zin in mijn hart behoort nog tot hem.

Jippie het eerste lange weekend van meerdere die zullen komen, had ik al geen zin in het weekend duurt ie nou nog een dag langer ook nog het zit echt niet mee.
Wil m vandaag heel graag bellen wil m spreken wil kwaad zijn omdat hij mij zoveel pijn doet wil m smeken om bij me terug te komen, maar ik doe het niet ik moet sterk zijn ik heb er niets aan als ik mezelf belachelijk ga maken aan de telefoon, waarschijnlijk zal hij toch niet opnemen of neemt zij weer op en daar heb ik helemaal geen behoefte aan.

Waarom doet dit toch zo'n pijn, waarom hoop ik nog steeds bij elke autodeur die dichtslaat dat hij het is, als ik thuiskom kijk ik meteen of dat hij heeft gebeld of gemailed en mijn mobiel vergeet ik nooit meer wat als hij me smst en ik antwoord te laat.

Alweer een dag voorbij, de dagen kruipen voorbij vliegt de tijd als je verliefd bent kruipt de tijd als je verdrietig bent alsof je het dan extra moet voelen.
Nog steeds lever ik de strijd van niet bellen niet smsen niet mailen het is moeilijk maar tot nu toe lukt het goed heb sinds die bewuste zondag dat ik haar aan de lijn kreeg en de maandag dat ik een smsje hierover stuurde geen contact meer gezocht en dat is dus al 1,5 week geleden kan trots zijn op mezelf.
Ik mis m nog steeds en nog steeds komen de tranen opzetten, nog steeds kan ik niet begrijpen waarom dit gebeurt er komen nu ook vragen naar boven die ik eigenlijk niet wil weten zoals hoelang was het bezig enz enz ik hoef de antwoorden niet te weten want dat zal me alleen maar meer pijn doen maar het zijn wel dingen die door je hoofd gaan.

Wie heeft er nog een goed idee om een geliefde te vergeten. Ik weet dat hij mij niet meer wil dus is het maar het beste om hem zsm te vergeten. Het enigste is dat ik bijna geen vrienden meer over heb. Je zit in zo'n periode dat ieder een eigen leven gaat leiden met kinderen trouwen enz enz en dan verwaterd het, ik heb al contact opgenomen met een oude vriendin maar die heeft er geen behoefte meer aan dus dat kan ik ook vergeten, dan heb ik nog wel een vriend maar ik ben bang dat hij verliefd op me is dus daar moet je ook voorzichtig mee zijn. En dan heb ik natuurlijk wel collega's met wie ik soms iets ga doen bioscoop etentje enz maar ja dat is toch anders dan een echte vriendschap met iemand met wie je alles kan delen. Toen ik nog samen met mijn ex was viel dat niet zo op dat vriendschappen wegvallen. Ja je deelt alles met hem maar als je er weer alleen voor komt te staan dan mis je dat toch wel dus dat komt er dan ook nog bij. Ik zou nu de klok een jaartje verder willen zetten en maar hopen op een iets gelukkiger leven als dit moment. Jeetje wat een dompers allemaal, wat er toch voor groots kan gebeuren met die 3 kleine woordjes "het is over" ...

Het is zover, heb me vandaag ziek gemeld, ik voel me echt letterlijk ziek van verdriet.
Ik haat het zo om me zo te voelen, en ik haat hem omdat hij me dit aandoet. En nog steeds hoop ik als de telefoon gaat dat hij het is, dat hij zegt sorry ik kan je niet missen neem me aub terug en dan zou ik weer de gelukkigste vrouw op de wereld zijn.
En diep in mijn hart weet ik dat dit toch niet gebeurt dat het echt voorbij is en dat ik dat moet accepteren maar zover ben ik nog niet. Ik voel me gewoon beter als ik eraan denk hoe hij bij me terugkomt en dit moet ik niet doen daar heb ik alleen mezelf mee.

Er is gewoon iets vreemds aan de gang.
Gisteravond even met een vriend naar de bioscoop geweest hele leuke film along came Polly maar dat terzijde. Kom ik thuis heb ik een berichtje via msn van de vrouw van de collega van mijn ex. Ik ken haar niet heb haar nog nooit gezien of gesproken, adres van die collega stond erin omdat mijn ex een keer met hem moest chatten en die is erin blijven staan.
Ze stelde zich voor als de vrouw van en vroeg hoe het nu met me was ... ik vind dit zo vreemd dat een totaal vreemde belangstelling toont naar de exvriendin van een collega van haar man. Ik heb gewoon het gevoel dat er iets veel meer aan de hand is ik weet niet wat maar iets.Mijn ex heeft waarschijnlijk dus over me gepraat maar wat.