Jippie het eerste lange weekend van meerdere die zullen komen, had ik al geen zin in het weekend duurt ie nou nog een dag langer ook nog het zit echt niet mee.
Wil m vandaag heel graag bellen wil m spreken wil kwaad zijn omdat hij mij zoveel pijn doet wil m smeken om bij me terug te komen, maar ik doe het niet ik moet sterk zijn ik heb er niets aan als ik mezelf belachelijk ga maken aan de telefoon, waarschijnlijk zal hij toch niet opnemen of neemt zij weer op en daar heb ik helemaal geen behoefte aan.

Waarom doet dit toch zo'n pijn, waarom hoop ik nog steeds bij elke autodeur die dichtslaat dat hij het is, als ik thuiskom kijk ik meteen of dat hij heeft gebeld of gemailed en mijn mobiel vergeet ik nooit meer wat als hij me smst en ik antwoord te laat.

En ik weet het zo goed dat hij toch niet meer terugkomt anders was hij er allang geweest dan had hij allang gebeld maar dan denk ik ineens ja maar nu is het weekend misschien is ie wel alleen en beseft ie ineens dat hij me mist. En ook nu weet ik dat dat niet zo is ik moet het gewoon accepteren dat hij niet bij me terugkomt maar ik kan het niet ik weet gewoon niet hoe het moet !!!

Sommige mensen gaan zich zat zuipen maar dat doe ik niet want dan weet ik zeker dan word ik emotioneel en dan ga ik m zeker bellen en mocht er nog iets van hoop zijn op dan zou ik dat met mijn zatte kop zeker verpesten maar ik heb zo'n zin om ff alles te vergeten zou ik eerst mijn telefoons verstoppen haha ja dan moet het lukken, nee ga maar zo naar bed en huil mezelf in slaap.